"Baśń o świętym spokoju". O nieświętym żywocie w świecie smoków. Czyli jak doszłam do tego, że jestem smokiem.

Autor: Zofia Stanecka
Tytuł: "Baśń o świętym spokoju"
Ilustrowała: Marianna Sztyma
Wydawnictwo: Egmont Polska Sp.z o.o.
Miejsce i rok wydania: Warszwa  2015. Wydanie pierwsze
Liczba stron: 48
Uwaga - wpis zawiera spojler. A dlaczego nie zderzak...?

Pewnego razu, dodajmy dawno temu, w dalekim królestwie mieszkał sobie król Miłosław, który wiódł uporządkowane życie, miał idealnie podporządkownych sobie, posłusznych poddanych i spokojne, przewidywalne pełne zasad królestwo.
Ale pewnej niespokojnej wietrznej nocy do bram jego zamku zastukała osoba. Była to Iga. Kobieta została wypuszczona do środka, a jako, że była oczytana i znała się na literaturze, znalazła pracę u nadworngo bibliotekarza. Zarówno on, jak i król, który ją w niedługim czasie zobaczył, nie wypytał Igi ani o to skąd pochodzi, ani kim jest. Co więcej król, nie pozwolił Idze by opowiedziała cokolwiek o sobie, choć chciała by przyszły mąż poznał prawdę o niej.
Król zakochał się w niej nadspodziewanie szybko, po pół roku od zaręczyn poślubił, a po 9 miesiącach został obdarowany synem.

"Nasz syn jest gwałtowny jak ogień, dlatego nazwiemy go Uriel", rzekła Iga.

Syn zaś, od pierwszego oddechu i krzyku, który wydobył się z jego płuc zmienił życie króla nieodwracalnie. Skarpetki na tronie, klocki w sali obrad, dziecko w łóżku rodziców,  porysowane cenne królewskie mapy...

"Jakoś to będzie". 

Ale nie było jakoś, a narastające poczucie wyobcowania i dziwne uczucie ogarniające coraz bardziej króla, musiały w końcu znaleźć ujście. Gwałtowna reakcja ojca wywołała tak wrogą odpowiedź u syna, że po wykrzyczeniyu brutalnych słów zamienil się on w...  smoka. I odleciał,  a za nim jego matka - smoczyca, Iga.

Król ruszył na poszukiwanie ukochanych żony i syna, i po wielu niedogodnościach, trudnych do przewidzenia zajściach i niebezpiecznej drodze odnalazł ich. Miłosław, Iga i Uriel wrócili do siebie, pogodzili się i dali sobie nową szansę, by żyć może nie idealnie i łatwo, ale przeważnie szczęśliwie. A poddani króla zostali powiadomieni, że od czasu do czasu Iga z synem stają się smokami.

Po przeczytaniu baśni zaczęłam zastanawiać się nad tym co by było gdyby.

1. Czy najgorsza wiedza o drugiej osobie jest w stanie powstrzymać miłość?
2. Co byłoby gdyby to ludzka "Iga" spotkała ukochanego pod postacią smoka? Czy doczekaliby się potomka męskiego czy żeńskiego?
3. Co nasunęło mi kolejne pytanie - skąd wziął się ten ognisty pierwiastek?
4. Czy lepiej (czytaj: żyje się spokojniej) gdy ma się potomka smoka, czy smoczynkę?
Ktoś powie, smoczynki też bywają ogniste. Ale obawiam się (z racji nabytego doświadczenia), że jednak typowo, to smoki męskie są bardziej wyczerpującym towarzystwem. Większe,  ruchliwsze, cięższe - tym samym robią więcej hałasu, bałaganu, wiatru i zamieszania. Zniszczenia. A smoczynki? Smoczynki wyrastają i, jeśli jako dorosłe smoki nie latają z kontynentu na kontynent, to by znaleźć ujście dla swojego temperamentu sięgają po odległe i niesamowite wydarzenia zaklęte pod postacią książek. (Sprzątanie domostwa nie jest zajęciem, które dawało by wewnętrzną satysfakcję potrzebom temperamentu). Smoki żeńskie wyrastają na kochające literaturę stworzenia, które kiedy doczekają się potomstwa rodzą kolejne smoki, albo smoczynki. I żyją w świecie ludzi, którzy mają idealnie posprzątane w domu, wokół siebie i w głowie.

5. Co to jest "święty spokój"?
Obawiam się, że potoczne przekonanie o tym, co to jest święty spokój nie ma nic wspólnego ze świętością. To nie jest stan wokół nas, który chcielibyśmy mieć.
To wewnętrzne poczucie przyzwolenia na wszystko co się dzieje, bez tracenia niepotrzebnej energii na walkę z tym, czego zmienić się nie da. Czasem widzę i spotykam osoby, które mają w sobie święty spokój i uwierzcie mi - to co się wokół nich dzieje, nie jest nieruchomym, cichym morzem...




Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Gra w kolory III (2017)" na blogu Magdalenardo "Moje czytanie",

- "W 200 książek dookoła świata - 2017".