piątek, 31 stycznia 2014

Szale szale... DIY (Zrób to sam)

Podzielę się z Wami najświeższym linkiem do strony The Purl Bee, w którym jest przepiękny biało-żółty szal robiony na drutach:



Sam jego wzór jest bardzo ciekawy i korci mnie niesamowicie, żeby coś takiego wydziergać, ale w nieco innym kolorze.

Myślę też, że świetnie mógłby się sprawdzić jako szal na chłodne letnie wieczory lub na spacery po plaży...
Oj, rozmarzyłam się :D



Miłego weekendu!

wtorek, 28 stycznia 2014

GŁOSOWANIE ROZPOCZĘTE

UWAGA!

Rozpoczęło się głosowanie na wprawki nr 2 "Niektórym kobietom nie wystarcza bukiet róż..."

Formularz głosowania jest widoczny z lewej strony bloga lub pod konkursowym postem http://karolki.blogspot.com/2014/01/niektorym-kobietom-nie-wystarcza-bukiet.html

Proszę o wyrozumiałość w kwestiach technicznych obsługi bloga - nie mam pojęcia co będzie lepiej widać bo ja widzę albo to albo to... :(



Ale nie ma co płakać, za to szukam tygodniowego kursu z obsługi bloggera, najlepiej zakończonego certyfikatem. Tak pokobminowałam, buuuuu buuuu


Serdecznie dziękuję za wszystkie oddane na mnie głosy, uśmiecham się pięknie i rozsyłam całuski :)

Czerwony dywan na razie leży zwinięty na komodzie ;)

poniedziałek, 27 stycznia 2014

Psy koty misie oraz UWAGA! zmiany w nagrodzie i na koniec pingwin. O!

Kiedy wczoraj w porze przedkolacyjnej czatowałam na fejskuku z jedną znajomą blogerką ( :D ) naszywając jednocześnie łaty na kolana spodni Większego K., moi trzej mężczyźni stwierdzili, że zbliżą się w moje okolice.
Myślałam, że przyjdą do mnie, bo w ciągu całego dnia kontakty z nimi ograniczały się do czasowego minimum wymaganego w celu przyrządzenia i częściowego posprzątania po serwowanym posiłku. Ale nie - oni włączyli sobie telewizor w pokoju obok i słyszałam jak oglądają "Czterech pancernych".
I tak wieczór i dzisiejszy ranek upłynął nam na tłumaczeniu tła historycznego wybuchu II wojny światowej, sposobu działania anten radiowych w radiostacjach wojskowych oraz tego czy "tam były jakieś kobiety".

Po czym szykując śniadanie w stylu Gustlika (jajecznica z 10 jaj ;) słyszałam jak starsza pociecha, która oczywiście nominowała się Jankiem, woła na młodszą Szarik...

Szarik miauczał, więc dostał reprymendę, że jest psem. Ponieważ Mały O. raczej jest kotusiem więc ustalili, że będzie jednak człowiekiem. W pełnionej roli głównie chodziło bowiem o bezwzględne posłuszeństwo wobec pana.
I tym sposobem kolejne pokolenie zostało zarażone fascynacją TYM filmem...

A Oto jak wyglądały spodnie Większego K., gdy odebrałam Go w piątek z przedszkola:

stan po wypraniu
Gdy je zobaczyłam poczułam się jak żona Pawlaka z "Samych swoich", gdy ujrzała  pocięte sierpem koszule:


"Nowiuśkie koszuli", brzmiało u mnie "nowiuśkie spodnie!" - tym sposobem w krótkim czasie załatwił drugą parę nowych spodni...


Tymczasem proszę o uwagę:

odebrałam telepatyczne sugestie, żeby dodać do nagrody w ogłoszonym wczoraj SZYBKIM KONKURSIE coś na rozgrzanie. Ci co się domyślają, to już wiedzą co ;)No to będzie :DDD

Chętni - proszę zgadywać z jakiego kraju będzie pochodził autor kolejnego wpisu w kategorii "W 200 książek dookoła świata". Śpieszcie się, bo dwa wpisy równolegle już powstają! Podpowiedź -  w poprzednim poście.

No to na zrazie :)

P.S. z pokoju, w którym siedzę, właśnie wyczołgał się jeden pingwin...

Powyższy wpis powstał w niedzielny wieczór.

sobota, 25 stycznia 2014

Mały konkurs z samotnym misiem w tle

Mam dziś dzień jak miś z opowiadania "Kto jest samotny?" - najlepiej mi ze samą sobą.
Ale mimo to zachciało mi się zrobić mały konkurs w związku z wyzwaniem "W 200 książek dookoła świata".
To niezwykłe wyzwanie czytelnicze na blogu Edyty "Zapiski spod poduszki". Zajrzyjcie tam koniecznie!

Na moim koncie dopiero dwa kraje: Polska i Szwecja, ale mam już kolejną lekturę do zgłoszenia. A w zasadzie dwie. Z którego kraju będzie pochodził trzeci autor - sama nie wiem. Wszystko zależy od weny twórczej ;)

Dla osób które chcą spróbować swoich sił w tym konkursie mała podpowiedź:
1. Autorem pierwszej z nich jest również mieszkaniec Skandynawii;
2. Autor drugiej pochodzi z kraju, z którego mam wyzwanie na pasku bocznym.

Myślę, że to duże ułatwienia.
W nagrodę do wygrania bardzo ciekawy kalendarz na 2014 rok zatytułowany Akademia Ludzi Pozytywnych. Dostałam go od Fundacji na Tak, która od 25 lat pomaga niepełnosprawnym osobom - to ta sama, która organizowała w Poznaniu wieczór kabaretowy na początku grudnia, na który zapraszałam.

Kalendarz jest formatu A4, w sztywnej okładce, ma tydzień na 2 stronach, a na nich hasło-powiedzonko niepełnosprawnego wykładowcy lub podopiecznego Akademii, jak na przykład:
"Kawka była?"
"Nie wolno grzebać przeprądzie"
czy
"- Wyjeżdżasz dzisiaj?
- Nie, jutro.
- A, to niepotrzebnie płakałem"

(jak wygląda kalendarz można zobaczyć na stronie Fundacji).

Chętnie go podaruję, ponieważ bardzo mi się podoba, ale nie używam takich dużych kalendarzy, a szkoda by się bezużytecznie przeterminował. A nuż się komuś przyda?

Zgłoszenia swoich typów państw wpisują Państwo pod tym postem ;):)))

Czas trwania zgłoszeń - do momentu publikacji mojego kolejnego posta pod hasłem "W 200 książek dookoła świata". W losowaniu wezmą udział osoby, które poprawnie odgadną przynajmniej jeden z krajów.

Przerywnik muzyczny:


A na koniec przypominam, że jeszcze tylko do jutra do północy, czyli do "tej ostatniej niedzieli" można zgłaszać swoje wprawki inspirowane tematem:

"Niektórym ko­bietom nie wys­tar­cza bu­kiet róż, chcą, żeby mężczyz­ni tym różom zmieniali jeszcze wodę."

Wprawki można zgłaszać do konkursu na blogu "Szepty w metrze" u Fidrygauki - tutaj.

Moich odwiedzających i fanów (jeśli tacy są?) zapraszam do głosowania na MÓJ WPIS - DO PRZECZYTANIA TUTAJ.



GŁOSUJECIE KOCHANI I NAMAWIAJCIE INNYCH, BO NIE WIEM

CZY KIEDYKOLWIEK UDA MI SIĘ NAPISAĆ COS LEPSZEGO ;)))) :P

A na marginesie, powiem Wam, że gdybym wygrała, to już mam pomysła na temat wprawki nr 3, który wygrywaniec ma prawo i obowiązek podać.
Liczę na Was Kochani.
Jak tylko Fidrygauka poda formularz głosowania pojawi się on na pasku z lewej strony oraz pod konkursowym postem.

Ave Ja!

Stina Wirsén "Kto jest samotny?"

Autor: Stina Wirsén
Tytuł: "Kto jest samotny?"
Przekład: Magda Cedro
Ilustracje: Stina Wirsén
Wydawnictwo: Stentor
Rok wydania: 2008
Liczba stron: 28
Wiek dziecka: od 0 do 7 lat



Oto prezent od Magdy, który przyszedł do nas wraz z niezwykłą zakładką zdobytą za udział i wypełnienie zasad wyzwania "Odnajdź w sobie dziecko", trwającego cały zeszły rok!

Jak napisała ofiarodawczyni, książeczka jest kontrowersyjna. A ja dodam: ale bardzo ciekawa, i po przeczytaniu stała się "moją ukochaną" książeczką, jak ją określił, Mały O.

Dlaczego? Bowiem ma bardzo dziecięce obrazki. W dorosłym pojmowianiu ilustracji, jakie chciałoby się widzieć w książeczce dla dzieci, są one brzydkie. Ale oto proszę mój młodszy synek ukochał ją sobie... Co w niej takiego jest? Chyba to, że misia, głównego bohatera, mógłby w zasadzie narysować przeciętny czterolatek. Ale autorem ilustracji w tej książeczce jest dorosła osoba. To Stina Wirsén (ur. 1968), utytułowana szwedzka ilustratorka, graficzka i autorka książeczek dla dzieci.

"Kto jest samotny?" pochodzi z serii opatrzonej tytułem "Edukacja emocjonalna". Szwecja, a właściwie kraje skandynawskie, znane są ze swojego sposobu wychowania dzieci opartego na, z jednej strony uważnym, a z drugiej pełnym poszanowania, podejściu do uczuć i emocji przez dzieci wyrażanych (więcej o tym w innym poście już wkrótce). Po jej przeczytaniu zapytałam dzieci czy wiedzą, o co chodzi w tym opowiadaniu... Treść wymagała wyjaśnienia.

Miś ma ochotę na zabawę, ale jego znajomi - ptak i królik - nie mogą się z nim pobawić. Ptak nie może, bo wybiera się do babci, a królik nie chce bo ma innych kolegów, a w dodatku nie pozwala misiowi przyjść do siebie. Miś próbuje umówić się jeszcze przez telefon z kotem, ale nikt nie odbiera - kota nie ma w domu. Próbuje jeszcze raz poprosić królika, a gdy ten odmawia, miś postanawia pobawić się sam. Bierze kredki i rysuje. Początkowo mu nie wychodzi i jest zły, ale potem idzie mu coraz lepiej. Miś jest tak zaabsorbowany tym zajęciem, że gdy przychodzi do niego kot z piłką, odmawia wspólnej zabawy. Nie chce, ponieważ sam ze sobą świetnie się bawi.

Proste, ale jakie mądre. Każdy ma prawo do tego, żeby być samotnym jeśli się z tą samotnością czuje dobrze. Czy to dorosły, czy dziecko...
Coś czuję, że zajrzę do innych książeczek z tej serii, których autorką jest Stina Wirsén.


Przeczytane w ramach wyzwań:

- "Odnajdź w sobie dziecko" - edycja 2014 na blogu Moje czytanie Magdalenardo,

- "W 200 książek dookoła świata" na blogu Zapiski spod poduszki - kraj autora: Szwecja.
Daliśmy susa przez Morze Bałtyckie. Gdzie by tu dalej pobuszować...?


czwartek, 23 stycznia 2014

Bardzo ... zimno

Szósta rano - na termometrze zewnętrznym minus 10.
Mówię Małemu O., ile jest stopni  na dworze.

- A to jest bardzo bardzo bardzo bardzo bardzo bardzo bardzo bardzo bardzo zimno?

- Tak bardzo bardzo bardzo bardzo bardzo bardzo bardzo zimno to nie.
Ale, bardzo bardzo bardzo bardzo zimno jest... - odpowiadam.

sobota, 18 stycznia 2014

Barbara Kosmowska "Dziewczynka z parku"

Autor: Barbara Kosmowska
Tytuł: "Dziewczynka z parku"
Ilustracje: Emilia Dziubak
Wydawnictwo: W.A.B.
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 128
Wiek dziecka: od 8 lat



Kiedy pojawia się temat śmierci w życiu dziecka?
Kiedy dziecko zdaje sobie sprawę ze swej, i nie tylko, śmiertelności?
Pisałam o tym już kiedyś.
W tej chwili ta sprawa pojawiła się na nowo w życiu starszego synka. Dlaczego, skąd? Nie mam pojęcia. Pewnego wieczora przed pójściem spać zaczął nagłe płakać, i spokojna rozmowa wyjawiła problem. Rozmawialiśmy potem długo, opowiedziałam mu o swoich identycznych lękach z dzieciństwa, uspokoiłam, ale wiem, że problem powróci. Powiedziałam mu też, że jak dorośnie zrozumie pewne sprawy i przestanie się bać. Czasu, trzeba czasu...

Lektura tej pozycji, mojej ulubionej polskiej pisarki współczesnej, nie zbiegła się z w czasie z tym przeżyciem, ale na zakończenie naszej rozmowy pokazałam synkowi książkę i powiedziałam, że przeczytamy ją bo warto. Jest w niej coś co powinno go zainteresować i może pomoże zrozumieć i oswoić jego strach.

Czy dziecko, które traci jednego z rodziców inaczej znosi tę traumę?
Odpowiedzi na to pytanie nie znajdziemy w tej książce. Jest tutaj proces uzdrawiania i oswajania z nową rzeczywistością matki Andzi, znanej rysowniczki. Mamy też pogodzoną ze światem i kolejami życia mądrą babcię. Andzia, około ośmioletnia bohaterka, na śmierć taty jest przygotowana, jest spokojna i właściwie to ona przez jakiś czas opiekuje się zrozpaczoną, próbującą odzyskać na nowo sens i siłę mamą. Czy wykazuje większą od niej dojrzałość? Raczej nie, jest nadal dzieckiem, ale jest przygotowana przez piękną metaforę jakiej użył jej tata, zapalony ornitolog, aby uspokoić swoją córeczkę przed tym, co ma nadejść i z czym będzie musiała się zmierzyć. Mama nie zna tej tajemnicy i Andzia wie, że przez to gorzej znosi nieobecność swojego męża.



Andzia, przez to, że nie ma ojca, jest inna w oczach swoich rówieśników z klasy, i nie bardzo czuje z nimi więź. Ale Andzia poznaje na szczęście przyjaciela, który też jest "inny". Jeremiasz to mądry, wrażliwy chłopiec, którego Andzia wtajemnicza w wiele spraw, wciąga go w swoją pasję, polegającą na podglądaniu ptaków, którą zaraził ją tata.

To bardzo ciepła książka. Niesie ukojenie i spokój. Towarzyszące fabule ilustracje subtelnie oddają nastrój książki.


Myślę, że dobrze powinna spełnić rolę książki terapeutycznej.




Przeczytane w ramach wyzwań:

- "Odnajdź w sobie dziecko" - edycja 2014 na blogu Moje czytanie Magdalenardo,

- "W 200 książek dookoła świata" na blogu Zapiski spod poduszki - kraj autora: Polska.
Zaczynamy podróż po świecie z książkami w tle od Polski. Do zobaczenia w innych krajach ! :))))



czwartek, 16 stycznia 2014

Niektórym kobietom nie wystarcza bukiet róż... - antyporadnik matrymonialno-ogrodniczy

Ciężki temat zadał wpieprz, którego mam ochotę nazwać w(p)ieprz (to jak jest (w)pieprz czy w(p)ieprz ?) do wygranej wprawki u Fidrygauki co to słyszy szepty w metrze...

Jednakowoż wypadałoby chyba zająć głos w kwestii tak ważkiej, zważywszy na fakt, iż moja druga połowa, ta brzydsza ponoć, róż ma na hektary...

Tak tak Szanowni Państwo, jestem, nabytą poprzez tak zwaną ustawową wspólnotę majątkową, lecz jestem, właścicielką różanych pól...


(Chociaż zaraz zaraz -  refleksja prawna: synowie są dziedzicami, ale ja to mogę mieć prawo do udziału w zyskach, bo do ziemi, to nihuhu).

"No tak", pomyślą niektórzy, "ta to śpi na łożu w różanych płatkach...przed nogami ściele jej się różana ścieżka, zaś anieli sypią wokół niej cudowny pyłek i rozpylają różane olejki eteryczne"... i takie tam inne trele morele.

Otóż, nic bardziej mylnego, proszę Państwa.
Ta, to róż prawie nie widuje. Zresztą tak jak męża. O.
I bynajmniej nie zza krzaków róż.
A róż też nie widuje, chyba że z okien samochodu lub ze wzniesienia na końcu wsi. Więc żeby nie było, że obstawia się różami wokoło, to bukiety z róż dostaje też symbolicznie, sporadycznie, akceptując je sceptycznie. Poniewóż? - o tym dalej.

Zatem onego posta, zwanego antyporadnikiem, pisze się na przestrogę panienkom, co by chciały za męża mieć królewicza z różami.

Panienko! Zastanów się dobrze, niebogo!
Toż to człek przywiązany do roli, związany z ziemią jak... jak Kargul z Pawlakiem. Nie zobaczyżli go za wiele w życiu, oj nie zobaczysz...
Zimą będzie zamówienia na nawozy składał, zwoził je sprzętem dostępnym przed zbliżającym się sezonem, przeglądał park maszynowy w postaci traktorów, wialni, odkopywaczy, okopywaczy, siewników, opryskiwaczy itp. itd., aby w porę prac sezonowych sprawny był. Będzie oleje wymieniał, śruby przesmarowywał, dopieszczał łożyska i zwory, łańcuchy, sprawdzał uszczelki, zaworki oraz inne stworki. A im prędzej wiosna zawita na niwę tym prędzej będzie Ci on sadził, wysadzał, odkopywał, przekopywał, nawoził, odchwaszczał, opryskiwał przed: mszycą, przędziorkiem, rdzą, mączniakiem prawdziwym i rzekomym.
Nie wygrasz z takim towarzystwem, mówię ci to, przenigdy.
Nie masz szans żadnych. Powiadam ci, żadnych. Z taką armią nie zwyciężysz ani za dnia, ani nocą, bo bywa że ślubny w pole wyjeżdża o zmroku, kiedy wiatr ustaje i pszczółki idą spać. Ekologia i właściwe procedury zachowane muszą być!

Im dalej w sezon i ciepłych dni więcej oraz nadchodzą wydłużone weekendy wolne od pracy, w tym więcej tej pracy. Sic!
Na wolne weekendy majowe, czerwcowe, sierpniowe (ale głównie te majowe), kiedy wiara pakuje torby na wyjazd, taki pakuje róże na wyjazd.


To dla tych sklepów ogrodniczych i punktów z zielstwem najróżniejszym, które oblegane będą przez odpoczywających na ogródkach działkowych rodzinnych, i po dłuuugiej, wyjątkowo szkodliwej zimie odnawiać będą sobie nasadzenia z RÓŻ.
Zatem szykuje po nocach RÓŻnorodny asortyment: a to czerwone pnące, a to angielskie pachnące, a to herbaciane pachnące, niewiędnące, niechorujące, najlepiej niewymagające żadnej pracy naokoło nich.

Pewnie, każdy chciałby mieć full luxus bez starań, ale nie tędy droga kochani "miłośnicy" róż! Każde stworzenie wymaga opieki, aby wydało plon stukrotny i cieszyło oko swym pięknem, prawda?

A kiedy wszyscy mają wakacje, on ma zarąbiście dużo pracy - okulizacyję czas zacząć. Błogosławić pogodę wówczas, jeśli nie pada co drugi dzień i upały nie sięgają 40 stopni, bo wówczas kochanie twoje pracuje od 4 do 23 tylko, przez 2 -3 tygodnie, tylko.
A jeśli pogoda się skisi i gorąc, tudzież grunt podmokły nie pozwala wejść na pole, to trwa owa okulizacyja miesiąc lub dłużej... Oj były takie lata, były...

Ufff, no to po pracy.
Wróć.
Zatem kiedy dziecka do szkół zdążają, on te róże po okulizacji musi odwiązać, potem dzikie odrosty pościnać i dzięki temu, kiedy czarownice na Łysej Górze robią sobie sabat i ognicha palą, to mają w sezonie materiał opałowy, bo on im dorzuca do stosu. Koniec?
Nieeee. Z końcem, ale jesieni, gdy liście z drzew opadają, on wykopuje te pachnące latem i budzące zachwyt krzaczki. I w zimnie, na wietrze, w błocie sortuje, wiąże, układa, leje wodą by nie pozasychały, a potem do chłodni po nocach wywozi, żeby jadącym rano do pracy nie zawadzać jadąc z prędkością 30 km na godzinę...
Bożesz, mój Boże.
Żeby się regularnie nie przeziębiał, Gwiazdor mu w tym roku bieliznę termoaktywną, stosowną na stok narciarski, sprawił, o taką:




Dopiero jak mróz, lód, śnieg zetnie, zasypie, zawieje, znajdzie ci ten małżonek dla ciebie i rodziny czas. Miesiąc będzie tego?
Zatem po takich 11 niewidzianych to, nie ukrywajmy tego, przeszkadza taki w obejściu, jak... jak słupek w środku drogi. Człek się przyzwyczaja do samotności, samodzielności, samorządności, nieomal samowystarczalności, i co by tam jeszcze ... a, samochodu. Dobrze, że pojedzie zatankować, a i na myjnię (raz czy dwa w roku?) odda twój atrybut niepodległości.

Zastanów ty się dobrze, miła moja.

Plus taki być może, że usłyszysz, że piękna jesteś, wzroku i rąk oderwać od ciebie nie może, i łazi za tobą jak dziecię, klejąc się do nóg i maślanymi oczami patrząc za tobą. I że kocha ciebie powiada. Ale z okazji dostaniesz storczyka.

Zatem, jak która chce bukiety róż to wodę niech zmienia sobie sama. Wrrr.


Wpis bierze udział w międzyblogowym cyklu konkursów pt."Finka z kominka" na blogu Szepty w metrze. Głosowanie już wkrótce!





Zdjęcia przyrody - autorstwa mojego, pochodzenie - pole małżonka; zdjęcie bielizny - stąd.

NO TO GŁOSUJEMY:





wtorek, 14 stycznia 2014

Maria Niklewiczowa "Dlaczego woda morska jest słona"

Autor: Maria Niklewiczowa
Tytuł: "Dlaczego woda morska jest słona"
Ilustracje: Emilia Piekarska-Freudenreich
Projekt graficzny serii: Elżbieta Gaudasińska
Wydawnictwo: Krajowa Agencja Wydawnicza
Rok wydania: 1980
Liczba stron: 16
Wiek dziecka: 8-12 lat


Jak widać na załączonym zdjęciu, ta książeczka z mojego dzieciństwa była wyjątkowo eksploatowana. Malunki to moje dzieło, nie wypieram się, teraz jest mi za nie wstyd i głupio. Swoim dzieciom nie pozwalam na rysowanie po książkach, co nie znaczy, że nie udało im się którejś pomazać czy spontanicznie powycinać, zanim mama zorientowała się co się święci... Ta też na na końcu wycietą rybkę... widocznie bardzo mi się podobała ;)

Przyznam, że to jedna z książeczek z mojej ulubionej serii ze ślimakiem, w której można było poznać legendy, przypowieści i opowiadania z różnych zakątków świata. Seria miała sztywną błyszczącą okładkę a w srodku znajdowały się zawsze niezwykłe, tajemnicze, czasami niepokojące ilustracje, które wzbudzały mój zachwyt. Postaram się włączyć do wyzwania jeszcze inną książeczkę z tej serii, bo mam ich kilka.

"Dlaczego woda morska jest słona" jest na podstawie ludowych wątków skandynawskich. Znalazłam jednak w "Legendach polskich" Wandy Chotomskiej legendę, która wygląda bardzo podobnie do przedstawionej w tej książeczce. Tutaj mamy dwóch braci, bogatego i biednego. Jeden drugiego wysyła do diabła z podarowanym kawałkiem szynki. Jak to w legendach bywa, słowa zostają potrakowane dosłownie i biedniejszy brat dociera do przedsionków piekła, gdzie w zamian za mięso dostaje czarodziejski młynek, który potrafi spełniać życzenia. Młynek wiernie służy mądremu człowiekowi przez lata, przysparzając mu dobrobytu i dobrze służąc także innym, gdyż jego właściciel buduje na skalistym wybrzeżu latarnię, pomagającą pływającym na morzu. Ale wieść o nim dociera w końcu do kapitana statku wożącego sól z odległych rejonów świata. Ten wyprasza młynek, ale oddala się z nim pospiesznie, nie wysłuchując do końca jak należy się nim posługiwać i sprowadza na siebie nieszczęście. Poprosiwszy młynek o zmielenie soli, nie umie go zatrzymać i jedynym sposobem, aby uratować się przed zatonięciem, zostaje jak najszybsze pozbycie się młynka, co też czyni wyrzucając go do wody.
Młynek od tamtych czasów pozostaje na dnie morza i ciągle miele sól, a fale roznoszą ją po wszystkich morzach i oceanach świata.

Dodatkową atrakcją dla moich słuchaczy była obecność w książeczce latarni morskiej, zilustrowanej pięknie przez panią Emilię Piekarską-Freudenreich. Oto ona:


Bo jak czytelnicy tego bloga wiedzą, Karolki są miłośnikami latarni morskich :D


Przeczytane w ramach drugiej edycji wyzwania "Odnajdź w sobie dziecko" u Magdalenardo.



niedziela, 12 stycznia 2014

Ustawa zakazuje

Piątkowy wieczór upłynął mi pod znakiem podniesionego ciśnienia.
Jak pomyślę o sprawie, to nadal mi wzrasta.
Wzrasta mi bo widzę, że głupota rządzących, tudzież piszących ustawy i rozporządzenia, jest oceaniczna i bez dna. Osiagnąwszy jedno dno, swoim ciężarem gatunkowym przebija je i leeeeeci na łeb na szyję dalej............................
pac. Drugie dno. I dalej...

Książki dla pierwszoklasisów za darmo mi wzburzyły krew. Niby powinnam być zainteresowana, bo ma to dotyczyć Większego K., który po wakacjach idzie do szkoły, ale NIE WIERZĘ W DOBRO TEJ SPRAWY.
Nie wierzę, i już, bo moje dzieci chodzą teraz do PRZEDSZKOLA ZA ZŁOTÓWKĘ i wszyscy rodzice, którzy we wrześniu posłali dzieci do przedszkoli wiedzą, że jednocześnie ZABRONIONO uczyć dzieci rytmiki, angielskiego, organizować gimnastykę korekcyjną i zajęcia sportowe. Bo za złotówkę ma być. I nie wolno.
Więc nie wierzę, że jak nasz "kochany rząd" ustali darmowe książki, to nie skorzysta na tym, aby odbić sobie w dwójnasób, trójnasób, czwórnasób za to DOBRO, KURWA MAĆ.

Przepraszam, że klnę, ale już nie mogę.
Drugie dno -  słyszałam, że ma się zmienić ustawa o zwrocie VAT za materiały budowlane. Dwa razy, skrzętnie zbierając faktury, skorzystałam z tego przywileju (?), pfff. Dostaje się zwrot różnicy w podatku miedzy 7 a 22/23% czyli 15/16% wartości towaru. Żeby w ogóle opłacało się złożyć wniosek do Brata Pita (czytaj Urzędu Skarbowego), trzeba uzbierać tych wydatków sporo. Budując dom, remontując mieszkanie, wyposażając je, trwa to szybciej lub dłużej, ale czas na to był od 2004 roku, kiedy nieprawnie został VAT podniesiony, i zwrot PRZYSŁUGIWAŁ WSZYSTKIM.
I co ja się doczytałam? Że teraz, w ramach w oczywiście wspierania młodych ludzi starających się o swoje mieszkanie, dom zwrot przysługuje TYLKO osobom do 36 roku żcia, jeśli mają 3 dzieci to budującym dom do 110 mkw. (nasz ma 125 użykowej i naprawdę nie jest wielki...), nie można już skorzystać kupując materiały budowlane i wyposażenie na remont mieszkania, itp, itd. Czyli zabrali wszystkim pozostałym, żeby dać MŁODYM.
Co z tego nawet. Z własnego ogródka mogę dać przykład jak musiałam skorygować formularz bo wliczyłam koszt opraw lamp, które wg rozporządzenia Min. Budownictwa mogę rozliczyć, ale już wg. orzeczenia nie, bo przysługuje mi tylko, jak to pani w US powiedziała: "za lampy takie jak np. do piwnicy"... czujecie to?!

I jeszcze dołożę do pieca.

Pod koniec zeszłego roku będąc na kontroli u mojej pani doktor ginekolog, która już nie przyjmuje na NFZ usłyszałam, że ponieważ jestem po 40 powinnam zrobić sobie pierwszą mammografię. Po ukończeniu 50 lat, to już regularnie co 2 lata powinno się robić, ale po ukończeniu czterdziestu co 3 dobrze zrobić. Zgadzam się z tym, Wy też?
Ale po wyczekaniu w piątek późnym popołudniem 45 minut z Karolkami w poczekalni dla dorosłych usłyszałam od LPK, że on mi nie może dać skierowania, bo profilaktyka jest tylko od 50 (!). a teraz to ja mogę dostać skierowanie od ginekologa (zaraz o tym), onkologa lub chirurga. Te dwie ostatnie sytuacje to, rozumiecie sami, zło ostateczne, które...lepiej nie mówić i pisać.
Ginekolog, do której chodzę prywatnie, nie da mi mammografii na NFZ, a nie chodzę do lekrza z NFZ, bo do niej mam zaufanie i zna mnie. Wie, co we mnie siedzi. I chyba tak powinno być, bo ponoć lekarza i spowiednika powinno się mieć jednego i zaufanego, tzn. takiego, któremu się ufa.
Więc teraz jestem w kropce: jak zrobić sobie mammografię w specjalistycznym miejscu, gdzie wiem że pracują ludzie którzy umieją odczytać obraz rentgenowski, i z  polecanie lekarza, który z racji swojego doświadczenia i WYKSZTAŁCENIA (a mam na myśli, nie fach lecz faktyczną aktualną wiedzę i postęp naukowy) wie co mówi. No jak? Nota bene, mam koleżankę, u której mniej więcej w moim wieku, wykryto guza piersi.

I jak tu nie być zdenerwowanym?






środa, 8 stycznia 2014

Tove Jansson "Czemu się martwisz, mamusiu?"

Autor: według Tove Jansson
Tytuł: "Czemu się martwisz, mamusiu?"
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Rok wydania: 1995
Liczba stron: 24
Wiek dziecka: od 0 do 7 lat



Nie tylko Kubuś Puchatek doczekał się swoich skróconych wersji, bo również kultowe Muminki. Książeczkę znalazłam w bibliotece i postanowiłam ją wypożyczyć, żeby sprawdzić reakcję synków. Z bajkami w TV bywało różnie: mieli etap, że oglądali, a bywało, że nie chcieli za nic w świecie. Wersja animowana - myślę o polskiej produkcji - jest sama w sobie niepowtarzalnym dziełem, rzeknę: arcydziełem, natomiast książkowe przygody Muminków, to dla mnie jedna z ważniejszych pozycji z dzieciństwa. Tyle, że do czytania przez większe dzieci.

Dla maluchów mamy to - dwa opowiadania z dużymi kolorowymi obrazkami: "Czemu się martwisz, mamusiu?" oraz "Ostatni smok na świecie". Pierwsze z nich to historia o tym, jak Mamusia Muminka zgubiła swoją torebkę...
A kto pamięta, że Mamusia Muminka nie rozstaje się ze swoją torebką???

Wie o tym nawet Tatuś: "który po raz pierwszy w życiu ujrzał swoją żonę bez torebki":


- Czy było w niej coś cennego? - dopytywał się Ryjek.
- Tylko drobiazgi, ale za to niezbędne: cukierki, proszki, druty, zapasowe pończochy - wyliczała mama.
Okazało się jednak, że na szczęście torebka nie zginęła, tylko Topik i Topcia zaadaptowali ją sobie na sypialnię. Mamusia Muminka w ramach wdzięczności za odzyskanie swego największego skarbu, organizuje na koniec uroczyste przyjęcie i dobrze, że tak się to wszystko kończy, bo dzięki temu mamusia znowu jest wesoła...

Drugie opowiadanie zatytułowane "Ostatni smok na świecie" to o wiele mniej dramatyczna historyjka o tym, jak Muminek złapał do słoika małego smoka. Jego radość, z posiadania własnego zwierzątka była ogromna, ale smoczek (pozwólcie, że go tak nazwę) nie był szczęśliwy w niewoli. Zanim wypuszczony i poleciał tropem Włóczykija, zdążył nieco zdemolować dom Muminków... Dobrze, że Muminek potrafił zrozumieć, że smok potrzebuje przestrzeni. Prawda, że mądry z niego Muminek?

Mieliśmy w bibliotece poszukać przygód Muminków z kometą (w TV pokazywali tę bajkę chyba 1 stycznia), ale nie mogliśmy znaleźć, w której części przygód się ona znajduje. Czy ktoś z Was może wie? "Muminki i kometa" pilnie poszukiwane!

Przeczytane w ramach drugiej edycji wyzwania "Odnajdź w sobie dziecko" u Magdalenardo:

sobota, 4 stycznia 2014

Barbara Kosmowska "Ukrainka"

Autor: Barbara Kosmowska
Tytuł: "Ukrainka"
Wydawnictwo: W.A.B.
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 328



zdjęcie okładki pochodzi ze strony wydawnictwa
Mogę w ciemno powiedzieć, że twórczość Pani Barbary Kosmowskiej lubię bez dwóch zdań. Na spółkę z Mamą mamy wszystkie książki, jakie napisała, oprócz pierwszej ("Głodna kotka") i ostatniej, którą lada moment i tak zamówię. Jest to miłość bezwzględna i cokolwiek napisze i wyda, będzie moje. Bo tak!
Do przeczytania "Ukrainki" zachęciłam Basię Pelc z Czytelni (Basiu, znowu o Tobie ;))) i nie wiem czy to był dobry wybór na dzień dobry, hmm.

To nie jest książka łatwa. Jeśli chodzi o mnie, to czytało mi się ją bardzo trudno, czytałam fragment lub rozdział i odkładałam, sięgałam znowu i odkładałam.
Gorzej, zrobiłam coś, czego raczej staram się nie robić - ze zniecierpliwienia zaglądnęłam na koniec, więc zanim ją przeczytałam do końca wiedziałam jak się skończy... Zbrodnia niewybaczalna, ale cóż, stało się.
Trochę przypomina mi "Hermańce", gdzie mamy bogaty przegląd dziwaków i zwichniętych psychicznie mieszkańców wioski na końcu świata, ale na wsi to się zdarza... To znaczy prędzej da się to zrozumieć gdzieś na dalekiej zapomnianej prowincji. Tu, areną wydarzeń jest Warszawa (oraz Lwów i Drohobycz), ale galeria, wybaczcie to określenie, świrów, emocjonalnych popaprańców i pogubionych ludzi jest tu jeszcze okazalsza.
W zasadzie ŻADEN z bohaterów pierwszoplanowych i drugoplanowych w tej powieści nie jest normalny. Nikt nie jest taki na jakiego wygląda. Może tylko gdzieś tam daleko, w tle na trzecim planie mamy normalnych ludzi - fryzjerka Julia czy Hania, córka dyrektora kliniki weterynaryjnej.
Ale cała reszta??? Mój Boże, skąd się biorą takie przypadki?
Odpowiedź jest prosta i można ją wyczytać z kart powieści - brak właściwych relacji rodzice-dzieci, brak prawdziwej troski, zrozumienia, zainteresowania, miłości, okazywania uczuć... Jak wiele złego w człowieku mogą zrobić toksyczne, nadopiekuńcze matki lub też nieobecni czy obojętni ojcowie oto cała psychologiczna osnowa tej powieści.
Fabuła to perypetie tytułowej Iwanki, która przyjeżdża do swojego narzeczonego, Mykoły, do Warszawy w poszukiwaniu pracy i by realizować marzenia o wspólnym domku. Może kogoś razić naiwność tytułowej bohaterki - ale któż z nas, będąc prawie samotny na obcym lądzie nie zachowywałby się podobnie? Zatopiona w mądrościach życiowych i ludowych swej babci Łesi, ale sama bezbronna wobec plątaniny zdarzeń i pajęczyny uczuć, a jednocześnie z dużą intuicją, bezbłędnie rozpoznająca emocjonalny wampiryzm Igi.

Pani Kosmowska potrafi napisać dzieła niezwykłe - ciepłe, pełne mądrych myśli, prawd życiowych i wykorzystuje do tego celu kreacje postaci, których się nie zapomina. Dowcipne, ciepłe, takie jak my, ale też zakręcone, pogubione, wzięte prosto z ulicy, wioski, małego miasteczka... Z podobnymi problemami, przypominające nas, lub też i nie. Postaci, których nigdy nie chcielibyśmy spotkać w swoim życiu - jak tych z tej powieści.  A może nie potrafimy ich rozpoznać, a oni są obok nas? Denerwujący w swojej dwulicowości, okrucieństwie lub stwarzający pozory troski i żyjący w swojej dobrze zakamuflowanej strefie komfortu obojętności na wszystko i na wszystkich...

Nie będę zdradzać zakończenia. Nic nie jest takie jakie wydaje się na pierwszy rzut oka w tej powieści o miłości, marzeniach i pozorach.
Ciężka, ale warta przeczytania pozycja.

piątek, 3 stycznia 2014

Wnuki ! - bo oszaleję ;)

Od tygodnia Karolki goszczą u Dziadków - Babci U. i Dziadzi I.

Zauważam chwilowe zmęczenie materiału - u dziadków rzecz jasna, nie u wnuków ;)

Staram się kłaść dzieciątka o tradycyjnej porze, żeby zachować równowagę emocjonalną - swoją i starszego pokolenia... Nie zawsze czuję się jeszcze na siłach posiedzieć w kompie. Ale zdrówko, tfu za lewe ramię, zaczęło dopisywać od nowa.

Przyjechaliśmy tu zasmarkani i nieomal kaszlący, świadomie transportując ze sobą wszystkie medykamenty i urządzenia inhalacyjne... Jest lepiej, ale zaraz po świętach szukałam lekarza dla Małego O. który znienacka zaczął kaszleć NON STOP. Po 24 h  po kaszlu nie było śladu, ale zaplanowana wizyta się odbyła... Dłużej trwało wypełnianie stosowanych formularzy przy okienku rejestracji, bo my na "występach gościnnych", niż sama konsultacja lekarska...

Co tam jeszcze ciekawego porabialiśmy?

Chłopaki dzielnie jeździli dzień w dzień na rundki, ale Mama Karolków, czyli mua, grzała się w domu. Jak odpoczywać to odpoczywać. W pierwszy dzień świąt zmogła mnie rosnąca temperatura i ogólne kiepskie samopoczucie nazajutrz zaś, po skończeniu lektury, zaatakowała mnie choroba prezydencka. Dość ciężki przypadek, nie powiem. Babcia U. zdiagnozowała u mnie w dwójnasób: polekturalny objaw lub popularną jelitówkę. Odgroziłam Jej tym samym, jeśli to drugie miałoby być prawdą... Jakoś do dzisiaj nikt nie poszedł moją drogą. Osobiście podejrzewam dwie ścieżki genezy - przeżarcie świąteczne tudzież emocjonalny stressss.

Z tego wyszło, że święta mieliśmy prawie ateistyczne. Ale jutro ksiądz po kolędzie tu nas odwiedzi i wyświęci czarne dupki i odrastające różki...

Po dzisiejszym wyjściu na spacer (moim po dłuższej przerwie), myśleliśmy, że trafimy jeszcze na stroje karnawałowe w Lidlu, a skończyło sie na... stosie przecenionych książek z kerfura. Pozycje dla nastoletnich chłopaków, coś z literatury rosyjskiej, o holokauście, jak się spotkać z kosmitami (to dla taty ;), o niedźwiedzich gawrach. Same ciekawe rzeczy...
Ale jak tylko weszli do sklepu Mały O. zawołał: "Kalol bułki!!!"
Biedne wygłodzone dzieci...
Za 30 minut, może nawet nie, w następnym supermarkecie, jeszcze trzymając w łapce nieskończoną bułkę wyjął z półki kolejną....

A jak minął Sylwester?

Od obiadu chcieli pić Piccolo; kiedy w końcu babcia otworzyła ich szampana i nalała do kieliszków - a było około 20:00 - rozległo się donośne wołanie Małego:

- Dziadzia, chybko chodź tu, jest champon!

Gaz odbił mu się, jak to powiedział "w buzi" , ale podobało Mu się.

Gdy o 24:00 zaczęło się strzelanie, przebudził się popatrzył przez okno chwilkę, ale nie chciał dłużej, kręcił główką i tylko dopytywał się kiedy będzie koniec.

Wracając do zajęć całodziennych - wczoraj zdołałam naliczyć 20 sztuk rysunków przedstawiających deskę rozdzielczą. Dobrze, że Babcia zakupiła przed naszym przyjazdem ryzę papieru kserograficznego. Podejrzewam, że setka z tego już poszła... Mały O. jest niezmordowany. A jeszcze bardziej niezmordowany jest Dziadzia, który mu te gegaly, na zmianę ze mną, rysuje. Szacun wielki ;)

Trochę mi głupio wystartować z kolejną lekturą do wyzwania, a jeszcze się okazało, że jak włączyłam opcję Linkwithin (taka ze mnie bystrzacha;) to same czytanki się ukazują... Hmm, ale co tam. Mam już kilka w zanadrzu. Tylko muszę wyskrobać recenzje zanim wrócimy na łono domu, bo znów będzie gonitwa...

Dla tych co im smutno, że nie udało im się wylosować nalewek w rozgrzewajce dedykuję zdjęcia kwiatków:



Tak aktualnie wygląda pigwa.
Biedna, straciła orientację w porach roku i zakwitła. Znaczy sje - raczy w przyszłym roku nalewajek nie będzie... :(

A gdyby ktoś się zastanawiał nad ankietą z lewej strony to zapraszam do poczytania - jeszcze tylko do soboty (4.01 23:59) można głosować na najciekawszy wpis.

Głosujcie po sumieniu i upodobaniu :)
Nie agituję za swoim, bo wygrana będzie okupiona ciężkim wysiłkiem wygrywajca. Trza wymyśleć temat do kolejnej wprawki.
Już raz taką nagrodę udało mi się wyłowić u Skorpiona z Rosołu, i powiem szczerząc się - głowa boli od myślenia, co by tu wymyśleć.
Ale jakby Wam przypadł do gustu mój telefon moneta szklanka to klikajcie.

Bóg Wam zapłać dobrzy ludzie :D




P.S. na liczniku wybije lada chwila 10 000. Ale numer :D !!!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...