sobota, 30 grudnia 2017

Magda Podbylska "Tajemnice Świstakowej Polany"

Autor: Magda Podbylska
Tytuł: "Tajemnice Świstakowej Polany"
Ilustracje: Katarzyna Bajerowicz
Wydawnictwo: Wydawnictwo BIS
Miejsce i rok wydania: Warszawa 2015
Liczba stron: 112





Zatęskniłam za zimą, taką ze śniegiem, mrozem, bałwanem...

Od czego jest literatura?!

Postanowiłam zatem potowarzyszyć dwóm dziewczynkom w ich pobycie u cioci zamieszkującej miłą górską okolicę na Świstakowej Polanie. Świstakowa Polana i Stajenka Lilly, w której przebywają kuzynki przypomina mi troszeczkę Bullerbyn, dom obok domu, wszyscy się znają, lubią i szanują, wiedzą o sobie prawie wszystko (a przynajmniej to, co w danej chwili powinni) i mają na siebie oko. Miła, samowystarczalna, kulturalna, a co najważniejsze wesoła i roześmiana społeczność. Siedem domków, z których jeden stoi pusty i czeka na kolejnego turystę pragnącego spędzić tu trochę czasu i poznać okolicę.
Tak, w przeciwieństwie do małoletnich Wallanderów z Valleby, Jo i (?) Ty ;-) nie mają do pomocy miejscowego komisarza policji, ale mają bystrą ciocię Ellie, która potrafi podpowiedzieć by "połączyć sprawy ze sobą" i inteligentnie naprowadzić dziewczynki na właściwy trop.
Tym samym zagadki rozwiązują się szybko, w oczywisty sposób, bez zbędnych zawiłości, a przy okazji w salwach śmiechu i, co ujęło mnie szczególnie, w fantastycznych okolicznościach dziecięcej zabawy. Fantastycznych - bo wykorzystujących czasem fantazję i dziecięce zmyślanie. To takie proste i skuteczne sposoby na zapewnienie sobie dobrej zabawy w świecie beztabletowym (bezsmartfonowym).

Ponieważ to moje pierwsze spotkanie z nimi, pojawiło się kilka pytań: ile mają lat (stawiam na 10+), jak mają na imię - jedna to Jo, zaś imię drugiej, która jest narratorką jest nieznane (a może niedokładnie podczytywałam?). Są u cioci Ellie gdzieś w górach. Gdzie? Obstawiam Austrię lub gdzieś na uboczu Aspen (USA :-). Dlaczegóż? - Zapraszam do czwartego i piątego zdania w tym wpisie.
Aha i pozostał mi mały niedosyt. Dotarłam do ostatniej strony i...  To już!?
P.S. Ilustracje też są fajne! Podkreślają treść i są bajecznie kolorowe.
Nasze dwie sąsiadki będą zachwycone prezentem. Mam taką nadzieję, bo ja już palę się do następnych przygód detektywek. B-)


P.S.2. Gdybym już tu się nie pojawiła to życzę Do Siego Roku!

Wesołego, zaczytanego i owocnego w dobre sprawy.

Wpis bierze udział w wyzwaniu:
- "W 200 książek dookoła świata - 2017".







piątek, 29 grudnia 2017

Czas na fantasy

Autor: Clive Staples Lewis
Tytuł: "Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa"
Ilustrowała: Pauline Baynes
Przełożył: Andrzej Polkowski
Wydawnictwo: Media Rodzina
Miejsce i rok wydania: Poznań 1996
Liczba stron: 184

Lektura dla klasy IV szkoły podstawowej




Jak zauważyła 5000lib w komentarzu pewnego letniego dnia [KLIK], czytanie książek dla dzieci i młodzieży w dorosłym życiu może być (jest) elementem rozwoju osobistego. Jak już będę miała tyle czasu, że hoho, to zapiszę się na te studia. Takie jeszcze mam marzenie...


W pradawnych czasach kiedy to ja byłam uczennicą 4 klasy szkoły podstawej tej lektury nie było w kanonie. Ja sobie nie przypominam, a przecież teoretycznie mogłaby być. (Czy ktoś z Was wie od kiedy "Opowieści z Narnii" są na liście lektur?)
W uzupełnianiu pokoleniowych dziur w edukacji podążyłam zatem za starszym synem i już gdy przyniósł książkę do domu wiedziałam, że ją przeczytam. "Masz okazję uzupełnić to, czego nie miałaś okazji dotąd zrobić" - mówił mi głos. Rzeczywistość po kilkunastu dniach zmusiła mnie po sięgnięcie i realizację planów w przyspieszonym tempie. Starszy dostał zadanie dla chętnych pt. "przygotowanie gry planszowej na bazie fabuły". Pomysł fantastyczny i żeby wspomóc jakoś dziecko (czytaj: wiedzieć o co cho i mieć swój udział w tym fajnym przedsięwzięciu) wystartowałam do książki.


Wchłonęła mnie jak tytułowa szafa. Na kilka godzin przeniosłam się do miejsc fascynujących i pięknych, tajemniczych i ubogacających, groźnych i prostych. Dotknęłam prawdy i dobroci, zła i nadziei, magii i zwykłości, czarów i uczuć.
Po kilku ostatnich lekturach, mam nieodparte wrażenie, że literatura angielska skierowana dla młodych czytelników ma bogatą tradycję pisania o zwykłych miejsach, takich jak dom, ogród w niezwykły sposób.
Oto w starym niewiarygodnie ogromnym domu, do którego w czasie II wojny światowej trafia czwórka rodzeństwa (Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja) są miejsca, które można oficjalnie zwiedzać (dom jest sam w sobie miejscem turystycznych wycieczek z przewodnikiem), i w którym znajdzie się miejsce by pysznie bawić się w czasie niepogody. Jest tam szafa, która stanowi przejście do innego świata - Narnii. W czasie, w którym nieletni bohaterowie przenoszą się do niej trwa tam wieczna zima, bez szans na bożonarodzeniowe prezenty.
Wystarczy nieznacznie poszperać w internecie by dowiedzieć się, że dzieło C. S. Lewisa zawiera biblijne odniesienia. Dla osoby, która pierwszy raz czyta "Lwa, czarownicę i starą szafę", a na dodatek niezadługo w TV ma okazję obejrzeć jej ekranizację, "Biblią aż bije po oczach": stwórca Narnii, lew Aslan, oddaje życie i poświęca się za "grzesznika" (Edmunda), po czym ciało jego znika z kamiennego stołu, który pęka. To męka i zmartwychwstanie Chrystusa bez dwóch zdań.
Zastanowiło mnie dlaczego Lewis powielił baśniowy motyw złej królowej (Śniegu) i egoistycznego chłopca, który daje się uprowadzić i omamić. Dlaczego nie uwiódł pierwiastka żeńskiego i zasugerował tu postaci Ewy? Nie dokonał pełniejszej parafrazy? Może nie o to mu chodziło?


Od czasu przeczytania pierwszej części sagi C.S Lewisa zdążyłam obejrzeć ekranizację "Księcia Kaspiana " i nie mogę doczekać się chwili, w której powrócę do Narnii - tej na kartach powieści.


:-)



Wpis bierze udział w wyzwaniu:


- "W 200 książek dookoła świata - 2017".

środa, 27 grudnia 2017

Spokój

Po raz pierwszy poczułam w święta ogromne zmęczenie.
Dużo napięcia związanego z przygotowywaniem, choć Wigilia mniejsza o 4 osoby od zeszłorocznej.
Wszystko pięknie się udało. Chociaż myślę, że niektórzy powinni poskromić ujście swych myśli i nie "meblować" innym domów i kuchni.
Wiadomo, goście wchodzą robi się tłok. Kapusta się grzeje, jest zapach.
Nie było czasu na "świąteczne lektury", choć plany zebrane, czasopisma pokupione, ochota wielka.
To już nie chodziło o zbyt dużą ilość jedzenia, każdy jadł to co chciał i ile chciał.
Po raz pierwszy poczułam "nie lubię".


Może za to za krótkie dni.
Może brak pogody - dopiero dziś i wczoraj słońce.
Dużo łatwiej jest wjechać "na gotowe" i wyjechać w miarę szybko, by nie "siedzieć na głowie".


Święta to stan ducha, ale dużo zależy od tego co się dzieje wokół.


Mało myślenia o innych.


Jak sympatycznie może być przed świętami oto dowód poniżej.
Pod tym rozpoznawalnym znakiem miałam święta:


Dziękuję Diable!


I wianek na drzwi (powieszony od środka) zrobiony przez koleżankę z pracy:




Każdemu tego, czego mu potrzeba:
zeszłoroczny zeszyt ćwiczeń od religii Małego O.
Wcale nie chcę by szybko przyszła wiosna. :-)
Nie zdążyłam jeszcze wsadzić cebulek tulipanów i żonkili, hehe.
Więc jak?
Pędzę załatwiać ważne sprawy na mieście!





wtorek, 28 listopada 2017

UWAGA: spóźnione, ale są! WYNIKI LOSOWANIA - relacja

😊😊😊😊😊😊Kochani Blogoczytacze!


Z serca Was przepraszam za opóźnienie w wyjawieniu wyników losowania Rozgrzewajki 2017.
Urodziny Małego O. obchodzone były tak hucznie, że z soboty świętowanie przeciągnęło się aż do poniedziałku. Goście wyjechali dopiero dziś... :-)


Ale my tu gadu gadu, a napięcie rośnie.


W tegorocznej Rozgrzewajce wzięło udział 7 osób.
Na opcję 1 zgłosiła się tylko Amisha, zatem jednogłośnie przypadła Jej wybrana przez Nią nagroda.


Gratuluję! :-)


Chętkę na opcję 2 wyraziło 6 osób, w tym po raz pierwszy mężczyzna!

Losy wypełnił 8 latek


Oto kule losujące

Losy uległy zaślepieniu.




Zaślepione losy zostały umieszczone w bębnie losującym


Rozpoczynamy losowanie.



Większy K. wyłowił jeden los





Mały O. otworzył i odczytał




"Hiszpania"




Oto ona :-) Zwyciężczyni




Nastąpiła chwila konsternacji.




W powietrzu wyraźnie czuć było niedosyt Większego K., który po konsultacji z organizatorem ("Hmmm, ile my tutaj tej malinówki jeszcze możemy przeznaczyć?"), wyłowił drugi los.



Mały O. odczytał:

"Druga drużyna z pierwszej grupy - Peru".

A oto los - dodatkowa wygrana




"A w przyszłym roku też będzie losowanie?"




SERDECZNIE GRATULUJĘ!




Bardzo proszę te TRZY OSOBISTOŚCI o kontakt ze mną:  idudzinskaantkowiak@gmail.com




Dziękuję Wam bardzo.


P.S. Niepocieszonych przytulam i pocieszam -  będziecie trzeźwiejsi!


A tu przypomnienie poprzednich Rozgrzewajek:
2013
2014
2015
i dokumentacja ich losowań:
2013
2014
2015


... a ja lecę już spać...




poniedziałek, 20 listopada 2017

W sportowym duchu

Reprezentacja w piłkę kopaną ma przerwę w oficjalnych, punktowanych meczach, powspominajmy zatem jak było 5 lat temu.


Bardzo lubię się pośmiać, a kabaret podnosi mnie z nizin duchowych. ;-))




piątek, 17 listopada 2017

Historyczny podział na ery

- Mamo, w naszej rodzinie ty jesteś nowoczesnością,  my jesteśmy na uczelni, a tata jest ekologiem - wypala ziemniaki w kominku.


Kurtyna.




A w kuluarach do obejrzenia - scenka z wcześniejszego etapu rozwoju.
Miłego dnia!


czwartek, 16 listopada 2017

Zamów opowiadanie

Nie dalej jak miesiąc temu stojąc w obliczu zbliżającej się rodzinnej imprezy z sześciolatką w roli głównej, otworzyłam jedną szufladę w głowie i wyskoczyła z niej myśl by skorzystać z pomysłu na nietypowy prezent.



Monika.




Pisze,  pisze, pisze. Zbiera nagrody => [KLIK], jak przyczajony tygrys i ukryty smok czeka na swój czas [KLIK] i kolekcjonuje pomysły na kolejne publikacje (trzymam kciuki i czekam z niecierpliwością).


Zanim stanie się to modą, zwyczajem,  rutyną, zamówcie opowiadanie dla bliskiej osoby.

Z nią/nim w roli głównej.


Nie piszemy książek.

Poczytajmy książkę o sobie. To jest coś!!!
:-)



I recenzja:



"SUPER! Obie dziewczynki zachwycone! G. przeczytała sama. Bardzo dziękujemy - wyjątkowy prezent :-)"















wtorek, 14 listopada 2017

"Rozpracowała grupę"

Ojciec Karolków miał dziś niewątpliwą przyjemność uczestniczyć w dwóch zebraniach w szkole.
Sygnalizowane przez ciało pedagogiczne problemy są jak najbardziej znakiem czasów, w których żyjemy.
W szkole istnieje zakaz korzystania przez uczniów z telefonów w czasie zajęć lekcyjnych. Co oznacza: od wejścia na obszar szkoły do wyjścia poza jej teren po zakończeniu lekcji.
- Ale wiesz co robią uczniowie przy siatce? Przy siatce, tam przy furtce?
- Stoją i grają na telefonach. Tam nauczyciele nie zaglądają!
- Albo na tych pięciominutowych przerwach. Wiesz co robią? Idą do toalety. I tam siedzą całą przerwę.
- Pani X. rozpracowała nawet grupę!


Za "naszych czasów" taka konspiracja wiązała się z nieco innym SZKODLIWYM nałogiem...




poniedziałek, 13 listopada 2017

"Baśń o świętym spokoju". O nieświętym żywocie w świecie smoków. Czyli jak doszłam do tego, że jestem smokiem.

Autor: Zofia Stanecka
Tytuł: "Baśń o świętym spokoju"
Ilustrowała: Marianna Sztyma
Wydawnictwo: Egmont Polska Sp.z o.o.
Miejsce i rok wydania: Warszwa  2015. Wydanie pierwsze
Liczba stron: 48
Uwaga - wpis zawiera spojler. A dlaczego nie zderzak...?





Pewnego razu, dodajmy dawno temu, w dalekim królestwie mieszkał sobie król Miłosław, który wiódł uporządkowane życie, miał idealnie podporządkownych sobie, posłusznych poddanych i spokojne, przewidywalne pełne zasad królestwo.
Ale pewnej niespokojnej wietrznej nocy do bram jego zamku zastukała osoba. Była to Iga. Kobieta została wypuszczona do środka, a jako, że była oczytana i znała się na literaturze, znalazła pracę u nadworngo bibliotekarza. Zarówno on, jak i król, który ją w niedługim czasie zobaczył, nie wypytał Igi ani o to skąd pochodzi, ani kim jest. Co więcej król, nie pozwolił Idze by opowiedziała cokolwiek o sobie, choć chciała by przyszły mąż poznał prawdę o niej.
Król zakochał się w niej nadspodziewanie szybko, po pół roku od zaręczyn poślubił, a po 9 miesiącach został obdarowany synem.
"Nasz syn jest gwałtowny jak ogień, dlatego nazwiemy go Uriel", rzekła Iga.
Syn zaś, od pierwszego oddechu i krzyku, który wydobył się z jego płuc zmienił życie króla nieodwracalnie. Skarpetki na tronie, klocki w sali obrad, dziecko w łóżku rodziców,  porysowane cenne królewskie mapy...
"Jakoś to będzie". 
Ale nie było jakoś, a narastające poczucie wyobcowania i dziwne uczucie ogarniające coraz bardziej króla, musiały w końcu znaleźć ujście. Gwałtowna reakcja ojca wywołała tak wrogą odpowiedź u syna, że po wykrzyczeniyu brutalnych słów zamienil się on w...  smoka. I odleciał,  a za nim jego matka - smoczyca, Iga.

Król ruszył na poszukiwanie ukochanych żony i syna, i po wielu niedogodnościach, trudnych do przewidzenia zajściach i niebezpiecznej drodze odnalazł ich. Miłosław, Iga i Uriel wrócili do siebie, pogodzili się i dali sobie nową szansę, by żyć może nie idealnie i łatwo, ale przeważnie szczęśliwie. A poddani króla zostali powiadomieni, że od czasu do czasu Iga z synem stają się smokami.

Po przeczytaniu baśni zaczęłam zastanawiać się nad tym co by było gdyby.

1. Czy najgorsza wiedza o drugiej osobie jest w stanie powstrzymać miłość?
2. Co byłoby gdyby to ludzka "Iga" spotkała ukochanego pod postacią smoka? Czy doczekaliby się potomka męskiego czy żeńskiego?
3. Co nasunęło mi kolejne pytanie - skąd wziął się ten ognisty pierwiastek?
4. Czy lepiej (czytaj: żyje się spokojniej) gdy ma się potomka smoka, czy smoczynkę?
Ktoś powie, smoczynki też bywają ogniste. Ale obawiam się (z racji nabytego doświadczenia), że jednak typowo, to smoki męskie są bardziej wyczerpującym towarzystwem. Większe,  ruchliwsze, cięższe - tym samym robią więcej hałasu, bałaganu, wiatru i zamieszania. Zniszczenia. A smoczynki? Smoczynki wyrastają i, jeśli jako dorosłe smoki nie latają z kontynentu na kontynent, to by znaleźć ujście dla swojego temperamentu sięgają po odległe i niesamowite wydarzenia zaklęte pod postacią książek. (Sprzątanie domostwa nie jest zajęciem, które dawało by wewnętrzną satysfakcję potrzebom temperamentu). Smoki żeńskie wyrastają na kochające literaturę stworzenia, które kiedy doczekają się potomstwa rodzą kolejne smoki, albo smoczynki. I żyją w świecie ludzi, którzy mają idealnie posprzątane w domu, wokół siebie i w głowie.

5. Co to jest "święty spokój"?
Obawiam się, że potoczne przekonanie o tym, co to jest święty spokój nie ma nic wspólnego ze świętością. To nie jest stan wokół nas, który chcielibyśmy mieć.
To wewnętrzne poczucie przyzwolenia na wszystko co się dzieje, bez tracenia niepotrzebnej energii na walkę z tym, czego zmienić się nie da. Czasem widzę i spotykam osoby, które mają w sobie święty spokój i uwierzcie mi - to co się wokół nich dzieje, nie jest nieruchomym, cichym morzem...




Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Gra w kolory III (2017)" na blogu Magdalenardo "Moje czytanie",


- "W 200 książek dookoła świata - 2017".

niedziela, 5 listopada 2017

Wielki Powrót Rozgrzewajki, czyli idzie zima zaopatrz bufet.Ale nie tylko.

O jakże się sama stęskniłam za tą chwilą!

Rok temu, nie ogłosiłam żadnego rozdania. Czas zapitala coraz szybciej, dziecka w wieku szkolnym oba i to chyba najbardziej ogranicza człowieka w swobodnym organizowaniu własnego czasu wolnego. Pytanie: wolnego od czego?
Bo mój czas wolny jest gdy śpię i jadę samochodem. I jeszcze gdy znajdę chwilę by postukać w klawisze, co owocuje tutaj. A jak widać, nieurodzaj od dwóch lat jest.


Dobrze, co my tu mamy...


Mamy Rozgrzewajkę Anno Domini 2017

W szóstym roku Karolków mamy dwie opcje do wyboru.
1.
Na grzecznie i z elegancją.
W zestawie:
- obrus Made in Poland, konkretnie from Września, haft richelieu, opcja nieplamiący. Dar od Moni Skorpiona, w celu przeznaczenia na Rozgrzewajkę. Miałam ochotę go przygarnąć,  ale że obiecałam darczyni słownie co z nim zrobię, więc słowa danego dotrzymuję.
- kubek Home and You do kawki. Kawka może być rozgrzewająca np. z kardamonem, cynamonem i innymi -onami. Osobiście bardzo lubię taką w wydaniu McD...lsa.
- przepiśnik.  Zima sprzyja porządkom i planowaniu, pichceniu i spożywaniu tego co się latem zawekowalo, więc z przyjemnością oddaję ten przepiśnik.
Przy okazji: moje przepisy wylądowały w końcu wzapinanej teczce z przegrodkami i to jest najlepsza dla nich opcja (mam dużo luźnych kartek, przepisów powydzieranych z różnych czasopism, wydruków z blogów i stron internetowych - nawet na emeryturze nie dałabym tego uporządkować ;-)).
- klamerki, żeby sobie zapiąć czas.





2.
Idź na całość. Wytrawny dla dorosłych, czyli "o sole mio"
Dwie nalewki. Uwaga: made by me!
Truskawkowo-miętowa rocznik 2016.
Malinówka lekarska rocznik 2017.

Malinówka nie jest słodka, uprzedzam. Jak nazwa wskazuje ma zastosowanie lecznicze i wg. przepisu należy zażywać ją z herbatą na rozgrzanie, przed snem (na obrazku w wyższej butelce).


Truskawkowo-miętowa nalewka. O, truskawkowka (z miętą) to inna bajka. Po eksperymencie z samymi truskawkami rok wcześniej,  w zeszłym roku postanowiłam spróbować przepisu z miętą.
Wyczuwa się pewną ziołowość. Małż, po degustacji, stwierdził że smakuje jak vermut. Robiąc inwentaryzację butelek natrafiłam na jej poprzedniczkę i, szczerze, nie umywa się do następczyni.





Więc zakręcam kołem fortuny i zapraszam.

Czas na zgłoszenia i wybór zestawu trwa do 25 listopada, czyli Katarzynek, czyli urodzin Małego O., czyli Karolka Młodszego.
Karolki wylosują dwóch szczęśliwców 26.11.,  a wyniki losowania ogłoszone zostaną tutaj 27.11.


Chętne, ciekawe smaków, czytelniczki (i czytelników) proszę o zgłoszenie się pod tym postem,  podanie opcji Rozgrzewajki i swojego adresu e-mail.

Miło mi będzie, jeśli zechcecie zrobić trochę reklamy Rozgrzewajce na swoich blogach i wkleicie u siebie wybrany banerek (ale nie jest to konieczne).


Zapraszam serdecznie!
I życzę powodzenia.
 :-)

Iza vel Izabelka 

wtorek, 31 października 2017

Ma Yan - pokolenie na przełomie przemian

Autor: Ma Yan
Tytuł: "Dziennik Ma Yan z życia chińskiej uczennicy"
Prezentacja: Pierre Haski
Z francuskiego przełożył: Wiktor Dłuski
Wydawnictwo: Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz
Miejsce i rok wydania: Warszawa 2004
Liczba stron: 296

To historia wstrząsająca, wzruszająca i niestety mocno osadzona w rzeczywistości.
Francuscy dziennikarze, którzy trafili w 2002 roku do wioski zamieszkałej przez Hui, potomków kupców i emisariuszy arabskich i perskich, którzy od VII wieku napływali do Chin  Jedwabnym Szlakiem, dostali do rąk na pożegnanie dziennik tytułowej 13-latki. Spisane w notesikach myśli córki przekazała im matka Ma Yan, która mimo, że sama niepiśmienna znała ich zawartość dzięki córce. Dziewczynce groziło zakończenie edukacji, z którym nie mogła się pogodzić, zaś rodzina nie widziała już dalszej ścieżki by pomóc córce.


Mimo, że edukacja jest w Chinach powszechna, gros rodzin w biednych, nieurodzajnych wiejskich rejonach nie stać na to, by posyłać dzieci do szkoły. Szczególnie zaś pokrzywdzone są w Chinach dziewczynki. Ich nauka kończy się szybciej, a społeczna i kulturowa presja by zagwarantować wykształcenie dziewczynom jest bardzo niska. Dla nich raczej przewidziana jest tradycyjna rola w społeczeństwie i rodzinie: wyjść jak najszybciej za mąż i wnieść do domu rodzinnego posag od męża tak, by móc zapewnić rodzinie majątek dla synów. I tak kółko się zamyka. W Chinach to na rodzinie męża spoczywa zabezpieczenie bytu materialnego rodziny, ale jak widać odbywa się to kosztem córek. Mariaże są oczywiście aranżowane i dziewczęta nie mają wyboru, muszą wyjść za mąż z wybranego przez swatkę kandydata, czy tego chcą, czy nie.


Dramat tej sytuacji polega na tym, że one są już głęboko świadome tego, że wykształcenie i możliwość kontynuowania nauki w szkole podstawowej, gimnazjum, liceum, a w dalszej kolejności pójście na studia, może je uchronić od tej drogi i dać szansę na lepsze życie. Inne życie. Bo życie jakim żyją ich rodzice, jest niewyobrażalnie ciężkie i smutne, pełne poświęceń.
Ale też i miłości.
Cóż, Ma Yan miała szczęście, że jej wołanie o pomoc zostało usłyszane we właściwym momecnie. Publikacja książki opartej na jej pamiętniku wywołała szeroki odzew we francuskiej prasie, i ludzie, którym na sercu leżało życie i przyszłość dziewczynki pomogli jej, ale także innym dziewczynkom.


Co się jednak z nią działo do momentu kiedy pomoc nastapiła, można przeczytać w "Pamiętniku". Namówiłam do przeczytania tej książki mojego 10 latka. Niech wie jakie trudności w zdobywaniu edukacji mają dzieci w Chinach, jaki jest to wysiłek dla nich samych (kiedy wracają do domu ze szkoły w piątkowe popołudnie pokonując na pieszo kilkanaście kilometrów), jakim poświęceniem wykazują się rodzice, kiedy nie mając pieniędzy wyjeżdżają na kilkutygodniowe "saksy" na zbieranie facai (śpiąc na gołej ziemi, niedojadając by zaoszczędzić jak najwięcej z zarobionych pieniędzy).
Myśli dziewczynki są wolne od oskarżania systemu za to, co spotyka jej rodzinę. Ona żyje poza polityką (jak to dziecko). Ale jak na dłoni  mamy tu odarte ze złudzeń i agitacyjnych haseł finalne dzieło sprawiedliwości społecznej, rewolucji socjalistycznej i postępu kapitalistycznego dokonane na wcale niemałych warstwach chińskiego społeczeństwa. To dzieło to: Zapomnienie, Bieda i Głód.
Z drugej zaś strony, z posłowia przygotowanego przez wydawcę polskiego wydania wiemy, że za górami daleko w żyznych dolinach żyje chińska warstwa średnia, która bogacąc się coraz bardziej i coraz bardziej konsumując dzieła chińskiego cudu gospodarczego wytwarza w miarę elegancką zasłonę dymną dla prawdziwego oblicza chińskiej prowincji. Z chińskiej ideologii komunistycznej pozostały na prowincji hasła; gospodarka i życie jest poddane prawom nieugiętego kapitalizmu...


To jeden, a właściwie dwa obrazy Chin malujące się z kart "Pamiętnika". Całości dopełnia uniwersalny przekaz o niewyobrażalnym dla nas (współczesnego pokolenia, które nie zaznało wojny i głodu) poświęceniu i miłości rodziców - w szczególności zaś matki Ma Yan, która za wszelką każdą możliwą cenę chce by córka miała lepsze od niej życie. Czy nie jest ona właściwą, ukrytą między słowami córki, bohaterką tej książki?
Myślę, że tak.




Wpis bierze udział w wyzwaniach:


- "Gra w kolory III (2017)" u Magdalenardo na blogu "Moje czytanie",


- "W 200 książek dookoła świata - 2017".

czwartek, 26 października 2017

Barbara Kosmowska "Obronić królową", czyli Królowa obroni się sama

Autor: Barbara Kosmowska
Tytuł: "Obronić królową"
Projekt okładki i grafiki: Agata Raczyńska
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Miejsce i rok wydania: Warszawa 2017
Liczba stron: 240





Kiedy czytam takie książki (historie) jak ta, zastanawiam się na czym polega sztuka wychowania normalnego (czytaj: mądrego i wrażliwego?) młodego człowieka.

Takiego,  który już w wieku 14 lat wie jaka jest waga przyjaźni, potrafi wyważyć opinie o innych, zadbać o uczucia ważnych osób, zauważyć potrzebujących. Słowem ideał.
Takie ideały nie rodzą się na odkrytej roli. Niestety ich udziałem jest cierpienie, rozbita rodzina, nieszczęście. Trudne, hartujące charakter warunki.
Stąd moje wewnętrzne pytanie, czy normalna rodzina jest w stanie wychować normalnego człowieka, bo boję się, że nie.
I nie udziela mi na to pytanie odpowiedzi kolejna, nagrodzona w ważnym konkursie, książka mojej ulubionej polskiej pisarki.
Znów akcja przenosi się na prowincję, i choć dotyka aktualnych problemów wśród młodzieży (i dorosłych - oszustwa z nieuleczalną chorobą), echa współczesności są nad wyraz czytelne (nauczycielka z wąsikiem to Conchita), to dlaczego młodzież z 2 gimnazjum nie ma w rękach smartfonów? Wśród nich są dzieci, których rodziców stać na kupno nawet lepszego telefonu.
To mi zgrzyta. Ale może Autorka uznała, że zbyt wiele grzybków w tej duchowej strawie wywoła niestrawność wśród czytelników, bo i problemy alkoholowe jednego z rodziców równoległej głównej postaci, i tajemnicze cotygodniowe wyjazdy głównej głównej bohaterki, i jej nieco trudna asymilacja w nowej rodzinie ojca (w mistrzowski sposób rozegrana w okolicach Bożego Narodzenia, szach i mat, i jest już wszystko dobrze), ale i dużo bardziej skomplikowane relacje międzykoleżeńskie, i jeszcze ostatnia na liście obecności (jak widać u mnie też),  "przezroczysta" aczkolwiek uzdolniona koleżanka z biednej rodziny,  i...

Z rozrzewnieniem wróciłam myślami do czasów liceum, fascynacji, lekcji, innych zajęć pozaszkolnych. Myślę, że nie będę lepsza od komisji IV Konkursu Literackiego im. Astrid Lindgren, zorganizowanym przez Fundację "ABCXXI - Cała Polska czyta dzieciom" i poddam się ;-)
A na koniec garść sentencji zaczerpniętych z najnowszego dzieła Pani Kosmowskiej.
"O ludziach, którzy cię kochają, musisz pamiętać."
"Czekanie nie jest takie złe, kiedy masz do kogo i do czego tęsknić." 
"Klęska albo zwycięstwo, choć są tak różne, potrzebują samotności. Bo nad jednym i nad drugim tak samo ciężko zapanować..."
"Są partie, których nie można wygrać. Ale można je przegrać, jak przystało na mistrza, czyli z uśmiechem." 
I TEN cytat:
"Zapamiętaj, że królowa jest silna w pozycjach otwartych, a niestety słabsza w zamkniętych."



Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Gra w kolory III - 2017" na blogu Magdalenardo "Moje czytanie ";


- "W 200 książek dookoła świata - 2017".

sobota, 21 października 2017

Czółgół, włóczno i tchónia

Mój młodszy potomek, który przez dwa ostatnie tygodnie siedział w domu pokonany przez wirusowy atak zakończony zapaleniem płuc, zdążył w międzyczasie rozwiązać zadanie z dodatkowej książki dokupionej mu w celu doskonalenia umiejętności ortograficznych.


Niestety, autorzy zadaia nie wykazali się pewną, przewidywalną logiką (mam na myśli kolor sylab). Ale latorośl poszła dalej w swoejej logice i dzięki temu powstały nowe wyrazy, brzmiące soczyście i jakby znajomo.


Czółgół.
Włóczno.
Tchónia.






Rośnie nam mistrz scrabble.
;-))

sobota, 30 września 2017

Anioł nie pies, czyli pies który jeździ koleją

Autor: Roman Pisarski
Tytuł: "O psie, który jeździł koleją"
Ilustracje: Ewa Bogucka-Pudlis
Wydawnictwo: KAMA
Miejsce i rok wydania: Warszawa 1995. Wydanie III
Liczba stron: 56


Lektura dla klasy III szkoły podstawowej

Chyba (co znaczy właściwie na pewno) z wiekiem stałam się bardziej podatna na wzruszenie. Dzieje się to nagle: gula staje w gardle, z oczu lecą trudne do powstrzymania łzy. Tak też było przy czytaniu książki "O psie, który jeździł koleją".

Chciałam sobie przypomnieć o czym była ta lektura, ponieważ jak przez mgłę pamiętam "jakieś" przygody "jakiegoś" podróżującego psa. Prawdopodobnie było to jednak "Lassie, wróć", ale bardzo możliwe, że kiedyś jednak czytałam dzieło Pisarskiego, bo w pamięci znalazłam ślad z ostatniej strony - o pomniku postawionym psu.

Historia opowiedziana przez Romana Pisarkiego trąci nieco myszką, jeśli chodzi o czasy w niej przedstawione, ale myślę, że to BARDZO DOBRZE, że mimo wszystko nadal mogą ją poznać dzieci w szkole. Może dzięki temu pozostanie w nich jak najdłużej uczucie szacunku, wrażliwości i podziwu dla zwierząt. Z wiekiem bowiem tracą dziecięcą niewinność, umiejętność współodczuwania, a czasem też i elementarane cząstki humanitaryzmu i przyzwoitości, co w efekcie kończy się zdjęciami odartych ze skóry psów, podpalonych, ufarbowanych kotów, zagłodzonych i zamęczonych koni, porzuconych w lesi i na poboczu drogi zwierząt. I niestety czasem sprawcami takiego bestialstwa są nawet dzieci, bo o dorosłych już nie wspomnę.
Opowiadanie o psie, Lampo, który jeździł koleją jest dla mnie dowodem na to, że anioły istnieją. Otóż zwierzę, które zjawiło się znikąd, a następnie podróżowało sobie po Włoszech, by powrócić do miasteczka Marittima, a powraca po to, by uratować córeczkę zawiadowcy stacji spod kół najeżdzającego pociągu, bezdyskusyjnie jest świadectwem anielskiej obecności pod postacią psa. Udało mu się wrócić do Marittimy nawet wtedy, gdy jego opiekun zmuszony był zaaranżować jego odwiezienie aż na Sycylię.
Jestem o tym przekonana.
Dlaczego?
A dlatego, że w międzyczasie "uporałam" się z inną książką, którą poleciła mi przeczytać Mama. Nosi ona tytuł "Anioły - Tajemniczy posłańcy". Zachęcona i zaciekawiona opowiedzianymi w niej historiami i tematem, po przeprowadzeniu kilku dyskusji z osobami, które również (bardziej) wierzą w sferę niematerialną, robiąc kolejne zamówienie książek przez internet, znalazłam spośród kilku tytułów wymienionych w "Aniołach..." jedną ksiażkę i dotyczy ona właśnie psów. Mam nadzieję wkrótce się z nią zapoznać.
Postaram się podzielić swoimi wrażeniami tutaj. Piszę postaram, ponieważ nowy rok szkolny mocno daje mi w kość.

A na koniec mała dygresja. Przy okazji czytania książki kolejność zadawania pytań jest odwrotna: zwykle to ja pytam Większego jak mu się podobała przeczytana książka. Tym razem, to on widząc, że czytam zapytał mnie o moje wrażenia. :-)


Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Gra w kolory III (2017)" u Magdalenardo na blogu "Moje czytanie";
- "W 200 książek dookoła świata - 2017".


P.S. Przepraszam za brak aktualizacji wpisów na stronie wyzwania "W 200 książek dookoła świata - 2017". Obiecuję się poprawić!

środa, 20 września 2017

Z życia rodziny

Słusznym zdaje się pomysł (o którym słyszałam w lokalnym radio w pierwszym tygodniu roku szkolnego), by oskarżyć Ministra Edukacji i zaskarżyć do Rzecznika Praw Dziecka i Rodziny (ktokolwiek istnieje) program szkolny, który zadaje dzieciom prace domowe w takiej ilości i formie, że życie rodzinne skupia się li tylko przy stole nad książkami i zeszytami. Gwałci to prawo rodziców i dzieci do wypoczynku,  zabawy i spędzania czasu w sposób budujący Dobre Relacje i wzajemny szacunek. Matki - rotwaillery i ojcowie-labradory, lub odwrotnie, uczą się z dziećmi. Wracają mentalnie do szkoły, lecz emocjonalnie do niej nie dorastają. Już.

Na osłodę cierpkich przemyśleń akcent z życia małżeńskiego oczami drugoklasisty. Rodzina szykuje się do wyjazdu na jubileusz Babci Pra.

- Dlaczego my się ciągle spóźniamy?
- Ale kiedy się spóźniliśmy ostatnio,  no kiedy? - matka próbuje zachować twarz i pozory autorytetu towarzysko-bontonowego.
- Ciągle gdzieś się spóźniamy.
Argument jest twardy i nie do zbicia.
- Ale kiedy i gdzie, powiedz mi proszę.
- Ciągle. Bo wy siedzicie na górze, w wannie i się seksujecie.

Kurtyna.



czwartek, 31 sierpnia 2017

Angielska prowincja w amerykańskim duchu

Autor: Barbara J. Zitwer
Tytuł: "Klub kąpielowy angielskich dam"
Tłumaczenie: Anna Rogulska
Wydawnictwo: Znak Literanova
Miejsce i rok wydania: Kraków 2013, wydanie I
Liczba stron: 378





Można typowy, dość schematyczny i ograny pomysł na opowieść o młodej, dobrze zapowiadającej się, rozczarowanej związkiem, zdradzonej, zrezygnowanej swoją pozycją zawodową po latach pracy (itp. itd. lista wyboru jest obszerna) kobiecie wykorzystać w całkiem interesujący sposób.
Można mu dodać drugiego książkowego dna. Książkowego, architektonicznego, marketingowego, emocjonalnego. Na tle zakurzonego już mocno, ale jak czuję eksploatowanego non stop tematu powołanego do życia w osobie Bridget Jones (czuję to podskórnie, ponieważ od czasów pamiętników Bridget J. i "Terenu prywatnego" B. Kosmowskiej nie wkraczam w te, niemoje, rewiry), propozycja Barbary Zitwer jest świeża jak bułeczka z wiejskiej piekarni. Dużo tłumaczy oryginalny tytuł: "The J .M. Barrie Ladies' Swimming Society".

Motyw J. M. Barriego, dobrze zapowiadający się na początku, przedstawiła moim zdaniem dość pobieżnie, choć momentami dotykając różnych fragmentów jego życia. Amerykanka Joey Rubin, niemłoda, niestara architekt dostaje od losu szansę na poprowadzenie renowacji rezydencji Stanway House, w której kiedyś mieszkał i tworzył pisarz. Jest wielką miłośniczką "Piotrusia Pana" i projekt jest jej oczkiem w głowie. Na tym konotacje literaturowe niemal się kończą, ale tło jest na tyle interesująco zarysowane (w tym opisy przyrody i pejzaży), że zachęca do dalszych, głębszych poszukiwań (na przykład mnie).
Z czasem jednak ciężar narracji przenosi się na inne sprawy - a to zaniedbanej przyjaźni bohaterki, a to na zauroczenie i odwzajemnione uczucie do zarządcy majątku, a to na złe uczucia jego teściowej, która nie może się przez 9 lat pogodzić ze śmiercią córki, i przede wszystkim na fascynujące relacje dam, z tytułowego klubu kąpielowego. Tutaj dopiero mamy prawdziwy róg obfitości! Podsumować go mogę parafrazą zdania, które wyczytałam swego czasu w innej powieści: "Jestem w takim wieku, że mogę mówić co myślę".


Mam wrażenie, że Barbara J. Zitwer odwróciła misternie tkaną, nieźle pomyślaną materię na lewą stronę i powiedziała: patrzcie, tu słabo się trzyma, tu grubymi nićmi szyte, tu zacerowane a tam wypalona maleńka dziura w pięknym fragmencie.  Mamy i polskie akcenty - kosmetyczka, którą wspomina Joey przy okazji wtajemniczania nastolatki w niepoznane dotąd arkana kosmetyków kolorowych, wspominana z racji swoich wschodnioeuropejskich sposobów na piękną cerę, którymi Joey dzieli się z córką zarządcy (uff epitet "wschodnioeuropejski" urasta w fabule do rangi nieomal południoeoazjatyckich sztuczek kosmetycznych). I ceramika, którą wychwala jedna z dam klubu, ocalała z obozu koncentracyjnego w Auschwitz, przy okazji picia rosołu ... (KLIK).
Tu mnie ujęła autorka, ponieważ po wakacjach na Kaszubach, zakończonych wizytą i pokazem w Chmielnie, mam słabość do miejsc z duszą i takich przedmiotów.
oto i wakacyjnych podróży efekt
"Klub kąpielowy angielskich dam" kończy się dobrze, ale bez euforii, a wręcz z dziwnym poczuciem niepełności. Być może wynika to z tego, że ludzie z urządzonym życiem nie tak łatwo je zmieniają.


Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Gra w kolory III (2017)" na blogu Magdalenardo "Moje czytanie";
- "W 200 książek dookoła świata - 2017".




P.S. Chyba więcej o mnie i co u mnie dowiecie się z tych wpisów mówiących o książkach, które tu się pojawiają. Jakoś nie mam weny na posty czysto osobiste.

piątek, 25 sierpnia 2017

"Rozmowy o dzieciństwie. Raz dwa trzy za siebie!"

Autor: Joanna Rolińska
Tytuł: "Rozmowy o dzieciństwie. Raz dwa trzy za siebie!"
Pocztówki zamieszczone w książce pochodzą ze zbiorów Małgorzaty Baranowskiej
Wydawnictwo: G+J Gruner + Jahr Polska Sp. z o.o.
Miejsce i rok wydania: Warszawa 2013. Wydanie I.
Liczba stron: 192
Mój nieuleczalny nałóg kupowania książek gdzie się da owocuje czasem w ciekawy sposób. Oto wykopana z supermarketowego kosza bardzo interesująca pozycja za niecałe 7 złotych polskich (6,99). Można poczuć niedosyt długością niektórych rozmów, szczególnie dwóch ostatnich z Bohdanem Butenką i Małgorzatą Baranowską, które znajdują się w części zwanej "Apendix", ale stanowczo nie zgodzę się z opinią pewnej z czytelniczek (LC), że "autorka się nie sprawdza, zmieniając z niezrozumiałego powodu temat, skracając wypowiedź".

Co więcej mogłyby o swoim dzieciństwie opowiedzieć te osoby, czego jeszcze moglibyśmy się o nich dowiedzieć, jakie pytania miałyby paść? Myślę, że to, co zostało niedopowiedziane można sobie doczytać i dopatrzeć w ich dziełach. Tu może być skryta reszta tajemnicy ich życia, dzieciństwa, marzeń i wszystkiego, co dla nich ważne. Czy wszystko trzeba od razu wyłożyć? Czy da się to zrobić...?
Rację ma Joanna Olech, która o książce wypowiedziała się następująco:
"Od tej lektury ciarki chodzą po plecach - uświadamiamy sobie dotkliwie, jak bardzo pierwsze dziesięć lat formuje nas na resztę życia."
Układ książki jest tak zaplanowany, że na końcu każdej rozmowy otrzymujemy krótką notkę biograficzną, a w niej, niektóre tytuły dzieł rozmówców. Tu, i wśród tytułów padających w wywiadzie, należy szukać odpowiedzi na niezadane pytania, tym bardziej, że są pytania które już nie padną i odpowiedzi, których już nie usłyszymy.
Smutnym zbiegiem okoliczności było, że w czasie kiedy książka leżała przy moim łóżku, odeszła od nas jedna z rozmówczyń, Wanda Chotomska. Tak książka staje się niemym świadkiem przemijania.

Zatem kogo tu jeszcze mamy? Józef Hen, Józef Wilkoń, który opowiada dużo o zwierzętach (wilkach, koniach, zającach), ale także o ukrywaniu Żydów przez rodziców i o marzeniach jakie nadal ma, Marek Nowakowski, Janusz Szuber, Zbigniew Mentzel, opowieści Joanny Papuzińskiej, które w niezwykły sposób uzupełniają historię powstania moich i Większego K. ulubionych "Rozwesołków", zaskakujące (nieznane mi w szczegółach) dzieciństwo Joanny Szczepkowskiej, córkę Gwidona Agatę Miklaszewską, z młodszego pokolenia: Anna Piwkowska, Maurycy Gomulicki i Sylwia Chutnik, na której przykładzie widać ogromną różnicę w języku, jakim wypowiadają się "starzy" i młodzi twórcy. Nieuchronnie rozmowy te schodzą na temat książek, które będąc dzieckiem rozmówcy czytali.

"Rozmowy o dzieciństwie" to takie swoiste uzupełnienie do TEJ pozycji, z tą różnicą, że w bieżącej głównymi bohaterami są osoby piszące i ilustrujące, a tematem rozmów ich zabawy i wspomnienia związane z dzieciństwem, tam zaś głównym tematem są książki. Powiem nawet, że kiedy Świerżewska i Mikołajewski "męczą o książki ", tu rozmowa toczy się lekko swobodnie, a u rozmówczyni wyczuwa się "znajomość" partnera.
Stąd dla mnie "Rozmowy o dzieciństwie" są esencją i wskazówką, do których drzwi zapukać i u kogo szukać przejścia na lepszą, piękniejszą stronę życia.


Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Gra w kolory (III) 2017" na blogu Magdalenardo "Moje czytanie";









sobota, 19 sierpnia 2017

Agnieszka Tyszka "Zosia z ulicy Kociej. Na tropie"

Autor: Agnieszka Tyszka
Tytuł: "Zosia z ulicy Kociej. Na tropie"
Ilustracje: Agata Raczyńska
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Miejsce i rok wydania: Warszawa 2013. Wydanie pierwsze.
Liczba stron: 256






Mama moja ostatnimi czasy przynosi do domu ciekawe książki. Zapytałam ją w końcu gdzie je znajduje,  bo książki są używane.  Ciekawe czy wpadlibyście na to,  że w niewielkiej miejscowości liczącej około 20 tysięcy mieszkańców książki kupuje się w lumpeksie. Księgarni już chyba nie na żadnej...
Stamtąd też pochodzi książka, którą "połknęłam" podczas ostatnich odwiedzin Karolków, którzy nadal przebywają na wakacjach u Dziadków.

Zosia z ulicy Kociej, uczennica czwartej klasy ma problem z nauczycielką matematyki, która jest też jej wychowawczynią: nowa nauczycielka krzyczy, jest niemiła, złośliwa w stosunku do dzieci. Szybko zyskuje przydomek Mroczna Pampira. Ale Zosię otacza kochająca ją rodzina - zwariowana lekko roztrzepana mama, która wozi ją codziennie do szkoły i tata psycholog, który swoją milczącą acz troskliwą obecnością dołącza do pomysłu na poprawę wzajemnych stosunków.
By rozprawić się z zaistniałym problemem mama wpada na pomysł zorganizowania klasowo-rodzinnej imprezy integracyjnej w ich przydomowym ogródku.
Zaciekawił mnie temat poruszony w drugiej części przygód Zosi (o całej serii tutaj KLIK), ponieważ przed nami również nieuniknione zmiany wynikające z przejścia do czwartej klasy szkoły podstawowej. Nowy wychowawca, nowi nauczyciele, nowy rok szkolny z nieco zmienioną klasą, co prawda w tej samej szkole, ale w nowej rzeczywistości. Jak będzie, czy, i jak szybko dzieci oswoją się ze światem jaki czeka na nich od 1 września?


A jeśli nie, co wtedy robić?
Otóż Agnieszka Tyszka całkiem udanie podsuwa receptę na rozwiązanie dość poważnego problemu. Lekko, z nienachalną dydaktyką, z ufnością w ludzkie dobro i powodzenie przedsięwzięcia. A w efekcie - z sukcesem.
Zosia i jej otoczenie - siostra przedszkolak z tendencją do zabawnego przekręcania zasłyszanych słów, ukochana ciocia Malina (walcząca z kuną domową w brawurowy sposób), przyjaciółki Zosi - są zabawni, przyjacielscy i zwyczajni. Zosia z ulicy Kociej, po tej lekturze, stała się moją sympatyczną "sąsiadką" z osiedla ;-) Czuję, że zajrzę do niej przy najbliższej okazji by sprawdzić, co porabia i jakie jeszcze spotkały ją przygody.



Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Gra w kolory III (2017)" na blogu Magdalenardo "Moje czytanie "
- "W 200 książek dookoła świata - 2017".





poniedziałek, 14 sierpnia 2017

Taka szkoła życia

Poprzedni tydzień był dla mnie bardzo wyczerpujący emocjonalnie.
Napięty kalendarz spotkań.


Dwie poważne, ważne sprawy.
Rodzinna i nierodzinna.


Nierodzinna bliska mi od 2 lat, tragiczna i z pozytywnym finałem, ale bez zakończenia. Ciągnie się przez kolejne operacje, nieudane. Osobę czeka kolejna operacja wszczepienia; oby tym razem materiał okazał się dobrej jakości, bo po 3 kolejnych próbach uważam, że postępowanie lekarzy kwalifikuje się pod "uporczywą terapię".
Pomijając fragmet o przedłużaniu umierania pasuje jak ulał do tego, co lekarze robią ze znajomą:
„Uporczywa terapia jest to stosowanie procedur medycznych w celu podtrzymywania funkcji życiowych nieuleczalnie chorego, które przedłuża jego umieranie, wiążąc się z nadmiernym cierpieniem lub naruszeniem godności pacjenta”.

(definicję wzięłam stąd: klik)


Rozmowy, pomysły, konsultacje, szukanie przyszłych dróg rozwiązań. Wyczerpujące tak, że wtorkowy poranek zamienił mi się w głowie w sobotę.


Rodzinna wypłynęła 2 tygodnie wcześniej. Chyba widać jasne, ciepłe światełko.
Dziękuję Moniu za mądre słowa, za poradę i dobry kierunek, który mi wskazałaś.
Do tego jak zacząć rozmowę z bliską osobą, a wiadomo najtrudniej zacząć, inspiracji dostarczyły mi słowa księdza Bonieckiego. Zdążyłam przeczytać rozmowę z Nim w numerze "Tygodnika Powszechnego"*:
Wracając do sprawy upominania: to bywa najtrudniejsze, powiedzieć kochanej osobie, że zrobiła coś złego, i równoczesnie nie dotknąć jej tym napomnieniem. Przypomina mi się tu delikatność biskupa Jana Pietraszki. Pracowałem wtedy w kościele św. Anny w Krakowie, a biskup był proboszczem. Kiedyś mnie poprosił, żebym zwrócił uwagę jednemu z młodych kolegów księży, żeby czegoś nie robił. Nie pamiętam już, o co chodziło, ale pamiętam, jak uzasadnił swoją prośbę. Powiedział mniej więcej tak: "Bo wiesz, jak mu biskup powie, to będzie za mocne, ale jak ty mu powiesz, to będzie bardziej po koleżeńsku."

Nie chodziło o to, by było po koleżeńsku, ale właśnie chodziło o tę różnicę w relacjach...


Goc Anna, Szkoła życia, "Tygodnik Powszechny"  2017 nr 32 (3552) 







czwartek, 10 sierpnia 2017

Kto się boi Virginii Woolf?

Autor: Virginia Woolf
Tytuł: "Lata"
Przełożyła: Małgorzata Szercha
Wydawnictwo: Czytelnik
Miejsce i rok wydania: Warszawa 2006
Liczba stron: 484



Trafiłam na "Lata" Virginii Woolf trochę przypadkowo. Weszłam między regały w gminnej bibliotece, wyciągnęłam rękę i "dostałam" niebieską okładkę.

Przeczytałam tę powieść z dużym zainteresowaniem; mimo, że obszerna, niemal jak epopeja, czyta się dobrze, płynnie; narracja wciąga i intryguje. Dodatkowo miałam tę przyjemność z lektury, że losy rodziny Pargiterów toczą się głównie w Londynie, mogłam więc odnotowywać i porównywać w myślach miejsca, do których przybywamy z kolejnymi przewodnikami-narratorami. A życie rodziny pokazane jest na przełomie XIX i XX wieku (1880 - lata trzydzieste XX w.).
"Lata" uznawane są za tradycyjną powieść, ale mają w sobie klimat woolf'owskiego strumienia świadomości. Celne obserwacje, wyjątkowo jasny styl, spójna z bohaterami emocjonalna narracja.
Mimo, że Virginia Woolf napisała powieść tuż przed drugą wojną światową, miała zaskakująco współczesne spojrzenie antropologiczne na rolę kobiet. Jeśli zastanowić się nad tym, jak odbierane były przez społeczeństwo pięćdziesięcioletnie kobiety jeszcze około 40-50 lat temu, to myśli Eleanor Pargiter (głównej bohaterki od początku powieści), która po śmierci ojca, w wieku tychże 50 lat stwierdza, że teraz ma przed sobą życie, są jak rewolucyjne i świeże, że nie sposób przejść obok nich obojętnie.
Być może sprawił to fakt, że Eleanor przez całe dotychczasowe życie zajmowała się głównie tym czym musiała, czyli sprawami finansowymi i zarządzaniem gospodarstwem domowym. Zatem śmierć najstarszego w rodzie, sprzedaż rodzinnego, opuszczonego domu, stawia przed nią nowe wyzwanie - teraz może robić co chce. Tak czy inaczej, jeśli dotąd nie mieliście okazji spełniać  swoich marzeń, to pięćdziesiątka jest równie świetnym startem, jak każdy inny wiek. I Eleanor korzysta z tego prawa w pełni.
Otworzyła książkę. Spodziewała się, że będzie to Podróż Ruffa lub Dziennik szarego człowieka. Był to jednak Dante; a ona była w tej chwili zbyt rozleniwiona, by wziąć inną. Przeczytała parę wierszy ma chybił trafił. Jednakże jej znajomość włoskiego zdążyła już zardzewieć. Eleanor nie chwytała sensu zdań. A przecież był w nich ten sens ukryty; wydało się jej, że ktoś grzebie jej hakiem w mózgu.
che per quanti si dice piu li nostro
tanto possiede piu di ben ciascuno.
Cóż to znaczy? Przeczytała tłumaczenie: 
Im więcej bowiem ludzi powie: "to jest nasze",
Tym więcej wspólnych dóbr stanie się ich udziałem.
Słowa te nie odsłoniły swego pełnego znaczenia przed Eleanor, której umysł muskał je tylko delikatnie, zajęty równocześnie lotem ciem pod sufitem i wołaniem sowy zataczającej kręgi wokół drzew z przeciągłym krzykiem. Zdawało się jej, że w twardej skorupie starowłoskiego języka kryje się jeszcze coś, tajemniczo zwinięte. Któregoś dnia przeczytam to sobie - pomyślała, zamykając książkę. - Kiedy Crosby przejdzie na emeryturę, kiedy... Czy kupować teraz dom? Czy może lepiej zacząć podróżować? A może wreszcie wybrać się do Indii? Sir William w sąsiednim pokoju kładł się właśnie do łóżka; miał już życie za sobą; gdy jej życie dopiero się zaczynało. Nie, nie chce mi się urządzać nowego domu, nie chcę nowego domu - myślała, wpatrując się w plamę na suficie. Znowu naszło ją złudzenie, że jest na statku, który miękko sunie przez morze; a może to pociąg, który chwieje się z boku na bok, pędząc po szynach? To niemożliwe, żeby się wszystko ciągle tak przesuwało - myślała, patrząc w sufit. - Wszystko przemija, wszystko się zmienia. I dokąd my tak idziemy? dokąd? dokąd?... Ćmy miotały się po suficie; książka zsunęła się na podłogę. Craster wygrał prosiaka, ale któż wygrał srebrną tacę? Eleanor zdobyła się wreszcie na wysiłek; odwróciwszy się na bok, zmuchnęła świecę. Zapanowała ciemność. (str. 238)
"Lata" Wirginii Woolf są pięknie przetkane niezwykłymi, subtelnymi, wrażliwymi i emocjonalnymi obserwacjami przyrody i otoczenia.
Bohaterowie nie zawsze są szczerzy i uczciwi wobec swoich bliźnich, ale są do bólu prawdziwi w swoich myślach.
Morris podniósł oczy znad książki, którą usiłował czytać. Skrzypienie pióra Eleanor irytowało go. Na chwilę przestała pisać, zaczęła znowu, potem oparła głowę na dłoni. Wszystkie troski, rzecz prosta, zwalono na nią. Choć Morris zdawał sobie z tego sprawę, Eleanor irytowała go. Wiecznie zadawała pytania - a nigdy nie słuchała, co się jej odpowiada. Morris zajrzał znowu do książki. Po cóż zmuszać się do czytania? Czuł się źle w tej atmosferze powściąganych uczuć. W tej sytuacji nic się nie da zrobić, a  mimo to wszyscy tłumią wyraźnie swoje uczucia. (str. 50)
Nad Anglią dął jesienny wiatr. Zdzierał z drzew liście, które albo spadały roztrzepane, całe w czerwonych i żółtych plamach, albo dawały się nieść hen, daleko, z fantazją zataczając szerokie kręgi w powietrzu, zanim przylgnęły do ziemi. W miastach wypadał znienacka zza węgłów i tu zdmuchiwał komuś z głowy kapelusz, ówdzie wydymał wysoko woalkę idącej kobiety. Pieniądz obracał się szybko. Ulicami ciągnęły tłumy. Urzędnicy, siedzący przy nachylonych pulpitach w kantorach w pobliżu katedry Świętego Pawła, zatrzymywali pióra na linowanych stronicach. Niełatwo było wziąć się znowu do pracy po urlopie. Nadmorskie kąpieliska - Margate, Eastbourne, Brighton - opaliły ich ciała na brąz. Wróble i szpaki, hałasujące zawzięcie pod okapami kościoła Świętego Marcina, plamiły na biało gładkie głowy posągów, które stały z rulonami papieru lub berłami w rękach dookola Parliament Square. Pędzac w ślad za statkiem pasażerskim, jesienny wiatr marszczył wody kanału La Manche, szarpał winnicami Prowansji, zmuszał leniwego młodego rybaka, wylegującego się na dnie łódki na Morzu Śródziemnym, by się odwrócił na drugi bok i szybko chwycił linkę od żagla. (str. 100)
I fragment, który najbardziej mną... wstrząsnął:
Gdy przebrzmiewała już ostatnia fala dźwięku, na otwartą przestrzeń przed katedrą wyszedł Martin. Przeciąwszy plac, przystanął zwrócony plecami do wystawy jakiegoś sklepu i zapatrzył się w górę, na wielką budowlę kościoła. Wydało mu się, że jego ciało traci cały ciężar. Doznawał dziwnego wrażenia, jakby z wnętrza jego istoty coś się wyodrębniało, zlewając się w harmonijną całość z gmachem katedry, coś się w nim naprostowywało i po chwili zastygło w bezruchu. Było to dziwnie dojmujące wrażenie - ta jakaś zmiana proporcji. Żałował, że nie został architektem. (...)
Znaleźli się znowu przed katedrą Świętego Pawła. Martin spojrzał w górę. Ten sam staruszek wciąż karmił wróble. Katedra też stała - po staremu. Martin chciałby jeszcze raz doznać tego uczucia zmiany praw ciążenia w swoim ciele i ustania wszelkiego ruchu wewnątrz swej istoty, ale ów dziwny dreszcz porozumienia między jego ciałem a kamiennym tworem nie przyszedł ponownie. (str. 254, 261)

Ta historia rodu Pargiterów jest jak życie niedopowiedziana i nieprzewidywalna. Nie dowiadujemy się wszystkiego o wszystkich mimo, że wiemy o zdarzeniach, które drastycznie zmieniają koleje losów i pozycję społeczną bohaterów. Woolf zarzuca haczyk na ludzką ciekawość i tym sposobem przyciąga. Pozostawia tajemnice i intryguje. Wiktoriańscy bohaterowie nie są drętwi i zamknięci w gorsecie etykiety i konwenansów (choć też tacy są). Dzięki temu, czytając można wziąć głęboki oddech i poczuć bicie serc.
Warto było przenieść się półtora wieku wstecz i przeżyć 50 lat z bohaterami.


Kto  się boi Virginii Woolf?
Ja nie.




Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "W 200 książek dookoła świata - 2017";
- "Gra w kolory III (2017)" na blogu Magdalenardo "Moje czytanie".



poniedziałek, 31 lipca 2017

Ian Whybrow "Księga straszliwej niegrzeczności..." - część 1

Autor: Ian Whybrow
Tytuł: "Księga straszliwej niegrzeczności - napisał Wilczuś z wielkiej złości"
Ilustrował: Tony Ross
Przełożył: Ernest Bryll
Wydawnictwo: Poradnia K sp. z o.o.
Miejsce i rok wydania: Warszawa 2015. Wydanie I
Liczba stron: 128
 


Powiecie, że się uwsteczniam.
Ale ja uzupełniam swoją edukację literacką.
Bo jak tu nie przeczytać książki, która nagrodzona została wieloma nagrodami.
W tłumaczeniu Ernesta Brylla.


Ian Whybrow przełamał tabu dotyczące dobrego zachowania i wychowania. Mimo, że dotyczy ono młodego wilka o imieniu Wilczuś, to nauka płynąca z tej historyjki jest wieloraka i ponadgatunkowa. "Dobry przykład" własny i spójne ze słownymi deklaracjami działanie to klucz do sukcesu wychowawczego. Wilczusia, który ma się stać okrutnym, groźnym, wrednym wilkiem przez pobyt i naukę w Szkole Złości i Chytrości prowadzonej przez Złego Wujka nie daje się przekabacić na najgorszego wilka. Zły Wujek jest do szpiku kości zły, tak zły, że nawet nie umie dać dobrego złego przykładu. I nauka idzie w las...
Wilczuś na pożegnanie pierwszej części przygód postanawia zostać zuchem, a następnie założyć Akademię Poszukiwaczy Przygód. A co najważniejsze: kiedy dorośnie, chce być sobą.
Mimo groźnie brzmiącego tytułu historia warta jest przedstawienia dzieciom. Oczywiście są brzydkie wyrazy, niewłaściwe zachowania, ale myślę, że dzieci to kochają. A jaka z tego płynie morał i nauka? O to już sami zapytajcie dzieci. :-)




Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "W 200 książek dookoła świata - 2017";
- "Gra w kolory III (2017)" na blogu "Moje czytanie" Magdalenardo.




 

środa, 26 lipca 2017

Igor Sikirycki "Kram z wierszykami"

Autor: Igor Sikirycki
Tytuł: "Kram z wierszykami"
Ilustracje: Lucjan Urbaniak
Wydawnictwo: Krajowa Agencja Wydawnicza
Miejsce i rok wydania: Łódź 1980
Liczba stron: 64





Klasyk dziecięcej poezji miał i ma swoich wiernych naśladowców, zarówno współcześnie KLIK, ale też i 30 lat temu. Już od pierwszej strony i pierwszych rymów pobrzmiewa inspiracja Brzechwą i łatwo można odnaleźć analogię do "Idzie Grześ przez wieś" we "W kółko Macieju", do "Lenia" w "Pracusiu" i do "Samochwały" w "Zdolnym Kaziu". O podobnym rytmie, wyraźnie nawiązujące treścią i budową do wyżej wymienionych wierszy, oparte na podobnej grze słownej.
To tylko na początek, chyba by zachęcić czytelników do zagłębienia się dalej, ponieważ Igor Sikirycki [KLIK] nie jest raczej znany szerszej publice. Choć zasłużony dla kultury i sztuki w Łodzi, poświęcił się również sztuce i formom teatralnym skierowanym do młodszej widowni oraz oddany poezji mazurskiej, podejrzewam, że nie miał (i nie ma) takiego szerokiego grona odbiorców jak Brzechwa. Ale nie tylko Brzechwą Sikirycki stoi, nie odbierajmy mu chwały i talentu. Po wciągającym początku przechodzimy do krótkich, najczęściej czterowersowych satyrycznych utworów (fraszek), w których gra słów błyskotliwie puentuje szkolną i uczniowską rzeczywistość:


Lubi szkołę
Bardzo lubi nasza szkołę
Mój kolega Jasiek,
I dlatego po dwa lata
Siedzi w każdej klasie.

Poliglota
Tak go nazywają
Dziewczęta i chłopcy,
Bowiem język polski
Traktuje jak obcy.

Matematyk
Tęgi z Jacka "matematyk",
Wciąż do plotek ma tematy.


W "Kramie z wierszykami " mamy niemal samą poezję inspirowaną szkołą i dolą uczniów. Niemal, gdyż kilka ostatnich utworów nie jest związanych ze szkołą. Jest tam utwór "Dziwne zwierzę" o zebrze, która opowiada, że sprzedała paski tygrysowi i tak stała się osłem, ortograficzna łamigłówka o "Zebrze z Zegrza", która upamiętnia nazwanie przejścia dla pieszych imieniem tejże zebry, o "Cyganie", który złapany został za kradzież konia, ale próbował się wyłgać przed sądem, że ukradł tylko podkowę, do której przybito mu konia..., oraz "Nad Popradem" o rybakach łowiących ryby nie na przynętę, lecz na szczęście. A na zakończenie "Wierszyk z kukułką" obfitujący w życzenia:


Niech wierszyk ten do wszystkich dzieci
Na skrzydłach niby ptak doleci,
Głosem kukułki niech wymienia
Zawarte w strofach tych życzenia:
Niechaj wykuka na początek
Uczniom świadectwa pełne piątek,
Maluchom zaś i przeszkolakom
Pięknych zabawek ilość taką,
O jakiej każde dziecko marzy,
a jeśli chodzi o wędkarzy
Tych, co na ryby mają chętkę,
Niech życzy, by im karp zgiął wędkę,
Grzybiarzom samych grzybnych polan,
Piłkarzom zaś takiego gola,
Po którym w bramce pęka siatka,
Bo taki gol to wielka gratka.
Filatelisom wielu listów.
A w każdym znaczków koło trzystu,
Tym, co wzwyż skaczą, lekkich skoków
Z chwilą wytchnienia na obłoku,
A tym, co w dal, najdalszej dali
I aby w dali tej spotkali
Tysiące przygód właśnie takich,
O których pieśni nucą ptaki.
A gdy kukułka powymienia
Wasze życzenia i marzenia,
Wtedy na pewno i ja zdążę
Życzyć wam tylu pięknych książek,
By się wygięły wasze półki
I nich znów zabrzmi głos kukułki
Liczącej książki te starannie
Przez cały tydzień nieustannie.




Podobają mi się szczególnie te dotyczące książek... :-)


A ilustracje też zapadają w pamięć:




















Wpis bierze udział w wyzwaniach:
- "Gra w kolory III (2017)" na blogu Magdalenardo "Moje czytanie ",
- "W 200 książek dookoła świata - 2017".
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...