Od kiedy starszy zainteresował się komiksami postanowiłam skierować go w stronę tego, co sama czytałam w jego wieku. Kajko i Kokosz, Kleks, Profesor Nerwosolek, Binio Bill, Tytus, Romek i Atomek. Bohaterowie z ostatniej strony "Świata Młodych". Legenda, legenda, i jeszcze raz legenda. Na szczęście gminna biblioteka ma w swoich zbiorach wydania książkowe tych komiksów. Przygody ostatniej trójki bohaterów zbierałam namiętnie gdy tylko ukazało się kolejne wydanie zeszytów. Najczęściej kupując je wnioskach Ruchu. Przygody Kleksa i średniowiecznych wojów wycinałam i sklejałam w książki. Takie zajęcia były.
Autor: Szarlota Pawel
Tytuł: "Złoto Alaski"
Wydawnictwo: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza
Miejsce i rok wydania: Warszawa 1986. Wydanie I.
Liczba stron: 64
"Złoto Alaski" chyba za mocno nie zainteresowało Większego K. Odwołanie do Londona (skąd zaczerpnąć informacji o poszukiwaczach złota na Alasce), szczegółowe informacje o historycznych miejscach takich jak Dawson, a obok gadające wilki i skunks - chyba za dużo niewiadomych i niewiarygodnych rzeczy na raz.
Na Alaskę, do czasów gorączki złota można przenieść się z pewnym wysiłkiem mając do dyspozycji wyobraźnię, fragment mapy z czasów dziadka oraz pozyskany z lodówki śnieg (kiedyś lodówki wytwarzaly śnieg i lód, ale technologia no frost wyeliminowała te materie ze środka sprzętu).
Jeśli chodzi o mnie, to lubiłam komiksy o przygodach Jonki, Jonka i Kleksa, ale raziła mnie w nich ich ... skrupulatność. Trochę dziwne wrażenie.
Scenariusz i rysunki: Jerzy Wróblewski
Tytuł: "Binio Bill ...i skarb Pajutów"
Wydawnictwo: Krajowa Agencja Wydawnicza
Miejsce i rok wydania: Gdańsk 1990. Wydanie I.
Liczba stron: 46
I Binio Bill trafił na moment kiedy poszukiwany jest wielki skarb. Chodzi jednak o skarb plemienia Pajutów i tak się przedziwnie składa, że grupa Indian która ma mapę i jest wydelegowana do znalezienia skarbu, musi kopać... pod biurem szeryfa. Z drugiej strony mamy konkurencyjną grupę czarnych charakterów, która zdążyla zorientować się co do zamiarów Indian i ma ten sam cel. Kto pierwszy i sprytniejszy ten wygrywa. Szczęśliwie (jakże mogłoby być inaczej), aczkolwiek po barwnych perypetiach, dzięki którym czytelnik poznaje metody śledcze Indian (znów legenda-czy dzieci bawią się teraz w ten sposób??) wygrywają pozytywne postaci. Binio Bill stał się bohaterem zeszytu lektur Większego, więc należy uznać, że jego przygody były dla dziecka interesujące.
Tekst i rysunki: Tadeusz Baranowski
Tytuł: "Podróż smokiem Diplodokiem"
Wydawnictwo: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza
Miejsce i rok wydania: Warszawa 1988. Wydanie II
Liczba stron: 64
Na koniec najbardziej oryginalna twórczość komiksowa. "Podróż..." oraz "Antresolkę Profesora Nerwosolka " znam również ze "Świata Młodych". To były najbardziej odlotowe i barwne historie. Zresztą obecne tu kolory i rośliny nadal wywołują moje zdziwienie i zainteresowanie.
Zaś po przeczytaniu komiksu po kilkudziesięciu latach od pierwszego razu odkryłam w nim dużą dozę autoironii, erudycji oraz niewymuszonej nonszalancji autora wobec swoich bohaterów.
Bohaterami komiksu Tadeusza Baranowskiego są czarodziej Lord Hokus-Pokus, profesor Nerwosolek ze swoją gospodynią Entomologią. Podziw wzbudzają niezwykle naturalistyczne ilustracje dinozaurów (które powstały w czasach kiedy jeszcze dinozaury nie przeżywały swego renesansu zainicjowanego filmem "Jurassic Park"). Podróż w czasie i przestrzeni możliwa jest dzięki niedużemu dinozauropodobnemu smokowi Diplodokowi, spotykamy tu krasnala przemieszczonego do tablic logrytmicznych oraz dobrą Babę Jagę, którą bohaterowie podróży ostrzegają przed Jasiem i Małgosią. Komiks Baranowskiego to faktycznie uczta dla bystrych i oczytanych czytelników bowiem autor stosuje gry słowne i zapożyczenia z różnych gatunków literatury.
To nie taki zwykły komiks.
Wydaje mi się też, że mam w domu książkę zatytułowaną "Skąd się bierze woda sodowa", której Baranowski jest również autorem.
Dzięki Margarithes [KLIK] wiem, że Autor oddał się malarstwu, a z ich szczerych, ciepłych rozmów wyłania się niezwykły, doświadczony życiem, mądry człowiek.
Wpis bierze udział w wyzwaniu:
- "Gra w kolory III (2017)" Magdalenardo na blogu "Moje czytanie",
- "W 200 książek dookoła świata - 2017".
Autor: Szarlota Pawel
Tytuł: "Złoto Alaski"
Wydawnictwo: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza
Miejsce i rok wydania: Warszawa 1986. Wydanie I.
Liczba stron: 64
"Złoto Alaski" chyba za mocno nie zainteresowało Większego K. Odwołanie do Londona (skąd zaczerpnąć informacji o poszukiwaczach złota na Alasce), szczegółowe informacje o historycznych miejscach takich jak Dawson, a obok gadające wilki i skunks - chyba za dużo niewiadomych i niewiarygodnych rzeczy na raz.
Na Alaskę, do czasów gorączki złota można przenieść się z pewnym wysiłkiem mając do dyspozycji wyobraźnię, fragment mapy z czasów dziadka oraz pozyskany z lodówki śnieg (kiedyś lodówki wytwarzaly śnieg i lód, ale technologia no frost wyeliminowała te materie ze środka sprzętu).
Jeśli chodzi o mnie, to lubiłam komiksy o przygodach Jonki, Jonka i Kleksa, ale raziła mnie w nich ich ... skrupulatność. Trochę dziwne wrażenie.
Scenariusz i rysunki: Jerzy Wróblewski
Tytuł: "Binio Bill ...i skarb Pajutów"
Wydawnictwo: Krajowa Agencja Wydawnicza
Miejsce i rok wydania: Gdańsk 1990. Wydanie I.
Liczba stron: 46
I Binio Bill trafił na moment kiedy poszukiwany jest wielki skarb. Chodzi jednak o skarb plemienia Pajutów i tak się przedziwnie składa, że grupa Indian która ma mapę i jest wydelegowana do znalezienia skarbu, musi kopać... pod biurem szeryfa. Z drugiej strony mamy konkurencyjną grupę czarnych charakterów, która zdążyla zorientować się co do zamiarów Indian i ma ten sam cel. Kto pierwszy i sprytniejszy ten wygrywa. Szczęśliwie (jakże mogłoby być inaczej), aczkolwiek po barwnych perypetiach, dzięki którym czytelnik poznaje metody śledcze Indian (znów legenda-czy dzieci bawią się teraz w ten sposób??) wygrywają pozytywne postaci. Binio Bill stał się bohaterem zeszytu lektur Większego, więc należy uznać, że jego przygody były dla dziecka interesujące.
Tekst i rysunki: Tadeusz Baranowski
Tytuł: "Podróż smokiem Diplodokiem"
Wydawnictwo: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza
Miejsce i rok wydania: Warszawa 1988. Wydanie II
Liczba stron: 64
Na koniec najbardziej oryginalna twórczość komiksowa. "Podróż..." oraz "Antresolkę Profesora Nerwosolka " znam również ze "Świata Młodych". To były najbardziej odlotowe i barwne historie. Zresztą obecne tu kolory i rośliny nadal wywołują moje zdziwienie i zainteresowanie.
Zaś po przeczytaniu komiksu po kilkudziesięciu latach od pierwszego razu odkryłam w nim dużą dozę autoironii, erudycji oraz niewymuszonej nonszalancji autora wobec swoich bohaterów.
Bohaterami komiksu Tadeusza Baranowskiego są czarodziej Lord Hokus-Pokus, profesor Nerwosolek ze swoją gospodynią Entomologią. Podziw wzbudzają niezwykle naturalistyczne ilustracje dinozaurów (które powstały w czasach kiedy jeszcze dinozaury nie przeżywały swego renesansu zainicjowanego filmem "Jurassic Park"). Podróż w czasie i przestrzeni możliwa jest dzięki niedużemu dinozauropodobnemu smokowi Diplodokowi, spotykamy tu krasnala przemieszczonego do tablic logrytmicznych oraz dobrą Babę Jagę, którą bohaterowie podróży ostrzegają przed Jasiem i Małgosią. Komiks Baranowskiego to faktycznie uczta dla bystrych i oczytanych czytelników bowiem autor stosuje gry słowne i zapożyczenia z różnych gatunków literatury.
To nie taki zwykły komiks.
Wydaje mi się też, że mam w domu książkę zatytułowaną "Skąd się bierze woda sodowa", której Baranowski jest również autorem.
Dzięki Margarithes [KLIK] wiem, że Autor oddał się malarstwu, a z ich szczerych, ciepłych rozmów wyłania się niezwykły, doświadczony życiem, mądry człowiek.
Wpis bierze udział w wyzwaniu:
- "Gra w kolory III (2017)" Magdalenardo na blogu "Moje czytanie",
- "W 200 książek dookoła świata - 2017".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Bardzo lubię czytać komentarze, za każdym razem aż drżę z emocji: a nuż coś nowego się pojawi...
(Aczkolwkiek chamstwa nie zniese ;))