Heeeej siuup!

Miała tu być recenzja książek dla małoletnich fanów wyrzutni rakietowych i granatników, ale mi się zdjęcia nie chcą załączyć, więc korzystam z czasu antenowego (w tv meczyk...) i... dewolaj.


Chyba dość częstym tematem zdrowotnym, podejmowanym na tutejszym blogasku są zęby.
Tym razem o moich będzie. Chociaż może nie tylko...? Kto zainteresowany, niech się rozsiądzie, łyknie meliski z wiśnią na ukojenie i podtrzymanie nastroju, albo wzmocni się kawą.


Otóż Szanowni Państwo różne są przypadki.
Zacznę od siebie.

Ponad dwa tygodnie temu poczułam, że mam zęby (nie żebym ich nie miała...) Poczułam takie dziwne ćmienie w lewym dole szczęki. Wrażenie towarzyszyło mi coś około tygodnia i ustało. Przez tydzień był spokój.
Niestety, zaczęło się ponownie odzywać wraz z początkiem zeszłego tygodnia, więc trzeba było  wziąć się w karby i umówić się do lekarza.
Na pytanie "Co się dzieje", udzieliłam dość mętnego wyjaśnienia cytując wyżej wymienioną historię.
"Ząb obumiera", usłyszałam.

Nooo, tego mi było trzeba!
Wróciła pamięć sprzed dwóch lat kiedy leczyłam sobie kanałowo prawą górną czwóreczkę.  Ta czwóreczka, to jest gwiazda mojego uzębiena, gdyż co roku lecimy strzelić sobie rentgena. Koniecznie i bez zbędnych grymasów. (Dla porówania ostatnie oficjalne zdjęcie mej facjaty pochodzi sprzed urodzenia Większego, a ta dama proszę, już ma trzy zdjęcia!)

Lekarza onego byłam odwiedzić w zeszły czwartek.
Ostukał mi podejrzane o sabotaż zęby (były takie dwa).
Niestety, niestety! nic nie stwierdził.
Niedobrze. Sprawdził odpowiedź na zimno - była. Sprawdził reakcję zębów z drugiej strony - taka sama.
Cóż zatem było czynić? Na me namowy by jednak coś rozwiercić zaczął historie opowiadać. Przytoczył perypetie jednego ze swoich pacjentów, któremu bezskutecznie przeleczył kilka zębów, czym dorobił się jego dezercji z posady stałego klienta, gdyż ból nie ustawał. I po 2 latach okazało się, że winna była ósemka.
Zatem pan Doktór sięgnął po dentystyczną haczkę, lustereczko i zagłębił się po lewej stronie mej szczęki.
Odnalazł tam ku swemu szczęściu ósemkę (po prawej nie mam takiego okaza). Haczkę zwaną fachowo zgłębnikiem zagłębił w najdalszym egzemplarzu, coś chrupnęło, coś tam poszarpał...
I bingo!

Okazało się, że to ten ostatni (zapomniany ;-)) ząb, tzw. mądrości, to sprawca moich tajemnych ćmień.

Nie wyglądał on (ząb) najlepiej, a pan dochtór stwierdził, że z uwagi na to, że ma baaaardzo utrudniony do niego dostęp, proponuje WYRWANIE.
O, TEGO MI BYŁO TRZEBA!
Sprawnie ustaliliśmy harmonogram dalszych działań: ONE) rtg, TWO) kalendarz księżycowy (nie przy pełni!) i SRU) rwanko!
Muszę jeszcze z małżem ustalić, że wskazana jest jego obecność i transport, gdyż poniewóż ulotka mówi, że po znieczuleniu "Nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać urządzeń mechanicznych w  ruchu".

Tak, że widzicie, niezbadane są wyroki stomatologów. Ale ja się zawsze słucham fachowców, więc mam wrażenie, że pan doktor chyba w życiu nie spotkał tak napalonej na wyrywanie ósemki pacjentki jak ja...

Nie wiem jakie znieczulenie dostanę. Może N2O zwane gazem rozweselającym?

Takie miał mieć ostatnio Mały O., ale się rozmyślił, i przez pół godziny błagałyśmy go z Panią stomatolog by pozwolił sobie w ogóle coś zrobić.
Nie wiem po kim to dziecko takie nieufne jest?

Bo chyba nie po mamusi ;-P

To ten tego, rwanie przede mną. Czymcie kciuki i wogle ;-)