Za dużo naraz

W ciągu 24 godzin dowiadujesz się, że dziecko ma kolejne zapalenie oskrzeli (ostatnie - 2 miesiące temu), po drodze wysypuje się samochód (konkretnie alternator) i musisz brać urlop na żądanie (w końcu nie tak źle, nadarza się okazja żeby trochę dom oprzątnać), wieczorem przychodzi sms od niegdysiejszej psiapsióły, że wspólna koleżanka straciła dziecko 10 dni przed terminem, rano dzwoni kumpela i prosi o grupę wsparcia dla znajomej, która ma 4 letnie dziecko i od 2 miesięcy pluje krwią a szpitale nie przejmują się sytuacją, potem dzwoni mama i mówi, że właśnie wyczytała w gazecie o możliwości składania podań do NFZ-tu o miejsce w sanatorium dla dzieci z problemami oskrzelowo-laryngologicznymi (rzekomo 3 miesiące po złożeniu wniosku, dziecko ma miejsce na turnusie) i że koniecznie powinnaś spróbować to załatwić. Mózg powoli zaczyna się kurczyć i czuję, że nieszczęścia całego świata to dziś moja specjalność. Prozaicznie - nawet umycie podłogi mopem staje się wyczynem ponad możliwości fizyczno-emocjonalne.